Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Το πρώτο ντέρμπι τίτλου μεταξύ των δύο αιωνίων την φετινή σεζόν είναι
παρελθόν και ανήκει στον Παναθηναϊκό που “αγκάλιασε” το κύπελλο και
απομένουν 40 λεπτά μπάσκετ στην Κρήτη απέναντι στον Άρη, για να το
σηκώσει και να το κατακτήσει για τρίτη διαδοχική σεζόν.
Είδαμε ένα παιχνίδι μέτριο ποιοτικά, σε πολύ χαμηλό τέμπο για μια ακόμα φορά, με το Physical game να “αποφασίζει” για το αποτέλεσμα και τον νικητή. Ο Παναθηναίκός ήταν η ομάδα που έπαιξε (πολύ) πιο δυνατά και αποφασισμένα, πάλεψε “σαν τρελός” για κάθε μπάλα και κέρδισε ΔΙΚΑΙΑ έναν αγνώριστο Ολυμπιακό.
Ο Παναθηναϊκός ήταν ακριβώς αυτό που ξέρουμε και βλέπουμε από την αρχή της σεζόν. Μια ομάδα με περιορισμένους και αργούς τρόπους ανάπτυξης στην επίθεσή του, που έβγαλε όση περισσότερη ενέργεια μπορούσε στην άμυνα και τα ριμπάουντ.
Μια (ακόμα) μέτρια εμφάνιση με 67 πόντους μέσα στην έδρα του, χωρίς ιδιαίτερα ψηλά ποσοστά ευστοχίας και μόλις 9 ασίστ. Όσες έκανε και κόντρα στην Μακάμπι, όπου έχασε. Απέναντι στον Ολυμπιακό αυτό τα πραγματικά μέτρια νούμερα έφταναν και περίσσευαν για να κερδίσει κι αυτό αποδεικνύει πόσο κάκιστη ήταν η εμφάνιση της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν πολλά πράγματα για να επιβληθεί, απέναντι σε ένα αντίπαλο που σε όλη την διάρκεια της σεζόν παίζει σαφώς καλύτερο και πιο σύγχρονο μπάσκετ. Με δεδομένη την μειωμένη, πλέον, αθλητική ικανότητα και τα αργά πόδια του Δημήτρη Διαμαντίδη και χωρίς τον μοναδικό έμπειρο διεμβολιστή Ρόκο Ούκιτς, είχε ανάγκη να περιορίσει τον Ολυμπιακό σε χαμηλό σκορ, να δει τους Κάρι, Παππά και Μπράμο να βγαίνουν μπροστά και τους ψηλούς του να κερδίσουν πάση θυσία τις μάχες των ριμπάουντ.
Γιατί, με τον τρόπο που παίζει η ομάδα του Πεδουλάκη είναι πάρα πολύ δύσκολο να νικήσει τον φετινό Ολυμπιακό σε οποιοδήποτε παιχνίδι έχει λιγότερες κατοχές, Ε, όλα όσα ήλπιζαν οι πράσινοι να γίνουν, έγιναν και εννοείται πως πέρα από την δική τους μεγάλη προσπάθεια, καταλυτικό ρόλο διαδραμάτισε ο υπερβολικά soft και μαλθακός Ολυμπιακός.
Νούμερα – κόλαφος
Ήμουν στο ΟΑΚΑ, είδα το παιχνίδι πολύ συγκεντρωμένος γιατί εκείνη την ώρα που δεν έγραφα και φρόντισα να ξοδέψω χρόνο για μια ακόμα επαναληπτική προβολή στο σπίτι, πριν γράψω το άρθρο. Όχι ότι δεν ήμουν 100% σίγουρος για όσα είχα δει από κοντά, αλλά μια δεύτερη ματιά με πιο χαμηλούς σφυγμούς, είναι ασφαλιστική δικλείδα.
Πάμε, λοιπόν, να μιλήσουμε λίγο… σοβαρά.
ΔΕΝ δικαιούσαι να κερδίσεις εκτός έδρας ντέρμπι όταν έχεις 11 λιγότερε κατοχές.
Δεν δικαιούσαι να κερδίσεις όταν επί 40 λεπτά παίζεις γύρω – γύρω όλοι στην μέση… κανένας και σουτάρεις 31 τρίποντα και 22 δίποντα.
Δεν δικαιούσαι να κερδίσεις όταν στο ίδιο παιχνίδι που εσύ αναλώνεσαι σε επιθέσεις χωρίς στόχευση, επιθετικότητα και απειλή στο χαμηλό ποστ, επιτρέπεις στον Παναθηναϊκό που σουτάρει περισσότερα τρίποντα από κάθε άλλη μεγάλη ομάδα στην Ευρώπη, να εκτελέσει στοχευμένα και συστηματικά 39 δίποντα και μόλις 14 τρίποντα!
Προσωπικά, “κατηγορώ” τον Παναθηναϊκό για αυτή την εμμονή που την θεωρώ αδυναμία στο παιχνίδι του και στο ΟΑΚΑ οι ρόλοι ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΠΛΗΡΩΣ.
Δεν δικαιούσαι σε καμία περίπτωση να κερδίσεις όταν αντιμετωπίζεις μια ομάδα που ξέρεις ότι έχει μεγάλο πρόβλημα στην επίθεση και της ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ να πάρει 15 επιθετικά ριμπάουντ.
Δεν θα βρεις εύκολο σκορ στο ανοιχτό γήπεδο και έπειτα ρυθμό στο σετ παιχνίδι (στοιχεία στα οποία ο Ολυμπιακός είναι ξεκάθαρα ανώτερος από τον Παναθηναϊκό) όταν ο αντίπαλός σου “σκοτώνεται” για τα ριμπάουντ και εσύ κοιτάζεις σαν χάνος τις φάσεις και τις κατοχές να περνάνε.
Δεν δικαιούσαι να κατηγορείς οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σου όταν ο Ντάνστον, ο Πετγουέι και ο Σίμονς παίρνουν μαζί 7 ριμπάουντ, όσα και ο Μπράμος!
Δεν δικαιούσαι να νικήσεις ούτε στο γήπεδό σου (όχι στο ΟΑΚΑ) όταν ο Λάσμε παίρνει 7 επιθετικά ριμπάουντ και ολόκληρη η ομάδα σου 6, δύο εκ των οποίων στα τελευταία δευτερόλεπτα, όταν όλα είχαν κριθεί.
Δεν δικαιούσαι να κερδίσεις όταν μόνο ένας παίκτης έχει διψήφιο αριθμό πόντων (Σλούκας – 13) ο ηγέτης σου (Σπανούλης) δεν είναι σε καλή μέρα, ο βασικός ψηλός σου παίρνει 4 σουτ σε 27 λεπτά (Ντάνστον) και ο εκτελεστής σου (Λοτζέσκι) είναι άποντος και παρότι παραμένει στο παρκέ όταν κρίνεται ο αγώνας, δεν δοκιμάζει καν να σουτάρει, αλλά ξεφορτώνεται την μπάλα.
Δεν δικαιούσαι και δεν αξίζεις να νικήσεις όταν στην τελευταία περίοδο που ΚΡΙΘΗΚΕ ο πρώτος τίτλος της σεζόν ΔΕΝ ΠΑΣ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ πρώτος στην μπάλα, σε οποιαδήποτε διεκδίκηση στις δύο πλευρές του παρκέ. Προσέξτε, δεν είναι υπερβολή. Ούτε μια! Όπως το ακούτε. Δεν υπήρχε διεκδικούμενη μπάλα στο τελευταίο δεκάλεπτο στην οποία να πήγε πρώτος κάποιος παίκτης που φορούσε κόκκινα.
Το 42%!
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δήλωσε στην αρχή της σεζόν πως το βασικό κριτήριο με το οποίο επέλεξε όλους τους ψηλούς σε μια εντελώς καινούρια φροντ λάιν, είναι η έφεσή τους στα ριμπάουντ και δη στα αμυντικά. Το κριτήριο το οποίο αναφέρει, είναι πολύ σωστό.
Που, είναι, όμως αυτή η έφεση; Κάποια στιγμή πρέπει να εμφανιστεί στο γήπεδο. Από το εντός έδρας παιχνίδι με την Μπάγερν έχουμε σημειώσει πως ο Ολυμπιακός έχει θέμα στο αμυντικό ριμπάουντ και όσο περνάει ο καιρός αντί να διορθώνεται το πρόβλημα, διογκώνεται.
Διαβάστε αυτό, γιατί είναι σπάνιο. Ο Παναθηναϊκός ΚΕΡΔΙΣΕ το 42% των ριμπάουντ που διεκδικήθηκαν στον χώρο άμυνας – ρακέτα του Ολυμπιακού! Δηλαδή, στα 36 ριμπάουντ που διεκδικήθηκαν μετά από άστοχο σουτ των γηπεδούχων, οι κόκκινοι πήραν τα 21 και οι πράσινοι τα 15.
Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι από τα άγραφα.
Όλα αυτά συνέβησαν σε μια εποχή που για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια στα δικά μου μάτια ο Ολυμπιακός είναι ανώτερος ποιοτικά και ως μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό κι αυτή η παράμετρος είναι που… εξαντλεί κάθε ρεαλιστική ή άτοπη δικαιολογία και επιχειρηματολογία πως η νίκη τους δεν ήταν δίκαιη. Είναι πέρα για πέρα και η κάθε ομάδα πήρε ακριβώς αυτό που άξιζε στην συγκεκριμένη μάχη.
Δεν είναι (πια) τυχαίο
Από το καλοκαίρι του 2012 που άλλαξαν τα κόζια στους πάγκους των δύο ομάδων έχουμε δει 8 ντέρμπι συνολικά. Έξι πέρυσι (τελικός κυπέλλου, δύο ματς κανονικής περιόδου και 3 τελικοί) και δύο ως τώρα φέτος, όπου έχουμε ακόμα να βιώσουμε από 6 ως 8 ντέρμπι!
Το σκορ είναι 5-3 υπερ του Παναθηναϊκού και του Πεδουλάκη, αλλά εδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια από αυτές που κάνουν την διαφορά.
Στις αναμετρήσεις τίτλου (δηλαδή τα παιχνίδια που κρίνουν τίτλους συν τους τελικούς του πρωταθλήματος που είναι όλοι τέτοιας φύσεως) το σκορ είναι 5-0.
Πέντε φορές τις τελευταίες δύο σεζόν έχουν συγκρουστεί οι δύο ομάδες σε do or die παιχνίδια και ο Παναθηναϊκός έχει 100% ποσοστό επιτυχίας και 5-0 σε μια εποχή που ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερο μπάσκετ και είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στην Ευρώπη.
Δύο παιχνίδια στο ΟΑΚΑ, δύο στο ΣΕΦ (πρώτος και τρίτος τελικός) και ένα στο Ελληνικό. Θέλετε να θυμηθούμε και τα σκορ; Στο πρόσφατο 67-59. Στον πρώτο περσινό τελικό 51-64. Ναι, ο Ολυμπιακός που λίγες μέρες πριν είχε βάλει 100 πόντους κόντρα στην Ρεάλ στο μεγαλύτερο ματς της σεζόν, σκόραρε 51 (49 λιγότερους) μέσα στο σπίτι του.
Ο δεύτερος τελικός στο ΟΑΚΑ; Τα ίδια και απαράλλαχτα. Τελικό σκορ, 63-52. Στον τρίτο τελικό σε 38 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα ο Παναθηναϊκός νίκησε 72-76.
Ακόμα και στο μοναδικό ραντεβού που το σκορ πήγε πιο ψηλά και δεν ήταν… γυναικείο, στον περσινό τελικό κυπέλλου, ο Παναθηναϊκός ήταν ξανά ο νικητής με 81-78.
Τι άλλο πρέπει να συμβεί, δηλαδή, για να καταλάβουμε πως σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει τον πρωταρχικό στόχο του, να “σκοτώνει” τον ρυθμό του Ολυμπιακού και τον αναγκάζει (αρκετά εύκολα όπως αποδεικνύεται) να παίζει ακριβώς στο τέμπο, στο ρυθμό και στα επίπεδα του σκορ που θέλει και βολεύεται ο Παναθηναϊκός; Εδώ στην πρεμιέρα του ΣΕΦ ο Ολυμπιακός κέρδισε με 55 πόντους!
Πρέπει να το ψάξουν πολύ αυτό στον Ολυμπιακό, να βρουν τι φταίει και να προσπαθήσουν να το διορθώσουν. Δεν ξέρω, ίσως πρέπει να διαφοροποιηθεί άρδην η προσέγγιση και η τακτική που έχει ο πρωταθλητής Ευρώπης απέναντι στην συγκεκριμένη ομάδα, γιατί το δείγμα είναι μεγάλο και συντριπτικά αρνητικό.
Με το χέρι στην καρδιά και χωρίς να επηρεάζομαι καθόλου από το συναίσθημά μου που είναι “ερυθρόλευκο”. Η ομάδα που έχει δημιουργήσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας με “γεμίζει” και μου αρέσει πολύ περισσότερο από την αντίστοιχη του Αργύρη Πεδουλάκη και το μπάσκετ που παίζει και το θεωρώ κάπως αναχρονιστικό και παλαιάς κοπής.
Στις μεταξύ τους μονομαχίες, όμως, υπάρχει πρόβλημα και ο Πεδουλάκης ως τώρα είναι ο ξεκάθαρος νικητής στον τομέα της τακτικής.
Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που παίζει πιο ποιοτικό, πιο όμορφο, πιο σύγχρονο μπάσκετ.
Σε αυτά τα 5 ματς τίτλου, ΔΕΝ έχει αποδείξει πως είναι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ και πιο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ομάδα, όταν ματσάρει με τον Παναθηναϊκό.
Αν μπορεί, ήρθε η ώρα να το κάνει. Ακολουθούν δύο ματς στο ΟΑΚΑ και 6 ως 8 ντέρμπι συνολικά.
Διαιτησία
Μαζί με το παιχνίδι, το οποίο παρακολούθησα μια φορά live και μια μετά σε βίντεο, τσέκαρα όσο πιο ψύχραιμα και καλά μπορούσα όλα τα σφυρίγματα, ποιός διαιτητής τα έπαιρνε πάνω του και τι αποφάσιζε.
Είδα το εξής. Ο Σχινάς και ο Αναστόπουλος όσα λάθη έκαναν ήταν μοιρασμένα και είχαν ΞΕΚΑΘΑΡΗ επιδίωξη να προσπαθήσουν να μοιράζουν όχι απλά το καρπούζι στην μέση, αλλά ακόμα και τα σπόρια.
Ο Τανατζής έπαιξε έδρα, έπαιξε Παναθηναϊκό και όσο το ματς πήγαινε προς το τέλος του τόσο τον κυρίευε η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ.
Τα 4-5 σφυρίγματα που πήραν οι πράσινοι από τον συγκεκριμένο άνθρωπο που όντως κακώς σφυρίζει ακόμα παιχνίδια του Ολυμπιακού ΔΕΝ επηρέασαν στο ελάχιστο την έκβαση του αγώνα και ήταν μια ΣΤΑΓΟΝΑ μπροστά στον ΩΚΕΑΝΟ της κατωτερότητας και της συνέπειας που ΔΕΝ επέδειξε ο πρωταθλητής Ευρώπης πρώτα από όλα απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Η πιο χαρακτηριστική φάση είναι το κρίσιμο ποστ – απ καλάθι του Μασιούλις. Μέχρι και οι πέτρες ήξεραν πως θα κάνει δύο τρίπλες και θα γυρίσει αριστερά αφού είχε μις – ματς με τον Λο. Αυτό έκανε κι ο Ντάνστον παρακολουθούσε… διακριτικά σε μια φάση ΠΑΝΕΥΚΟΛΗ να την “διαβάσεις”.
Ποιές βολές ρε παιδιά; Θέλετε να μιλάμε σοβαρά, δίκαια, υπεύθυνα, μπασκετικά ή να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας;
Οι βολές ήταν 28-9 και άνευ Τανατζή άντε να ήταν για παράδειγμα 24-9. Ε, και;
Εδώ μιλάμε ότι ο Ολυμπιακός σερνόταν επί 40 λεπτά, έχανε την μια ευκαιρία πίσω από την άλλη και όταν είχε κατοχή για να περάσει μπροστά ή για να αυξήσει το προβάδισμα – τις λίγες φορές που συνέβη αυτό – ήταν λες και διαγωνιζόταν στο παιχνίδι: Ελάτε παιδιά, μπορούμε να κάνουμε ακόμα χειρότερες επιθέσεις.
Η μια ομάδα έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά κοντά στο καλάθι, επεδίωκε τις επαφές και έψαχνε συνέχεια ποστ απ παιχνίδι και μις – ματς και η άλλη εμφανίστηκε μπλαζέ, δεν έκρινε σκόπιμο να παλέψει για τα ριμπάουντ και σούταρε 31 τρίποντα από τα οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων τα 20 έγιναν με καλές προϋποθέσεις.
Όταν ο αντίπαλός σου έχει 11 εξτρά κατοχές, 15 επιθετικά ριμπάουντ, καντάρια περισότερου πάθους και ενέργειας, 39 δίποντα και 14 τρίποντα, ενώ εσύ έχεις σουτάρει ΜΟΛΙΣ 22 δίποντα σε ολόκληρο ντέρμπι και 9 περισσότερα τρίποντα, θες και βολές;
Το καταλαβαίνετε πως η διαφορά στην κατανομή δίποντα – τρίποντα του Παναθηναϊκού ήταν +25, δηλαδή 3 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από όσα δίποντα μπήκε στον κόπο να εκτελέσει ο Ολυμπιακός ΣΥΝΟΛΙΚΑ;
Η διαφορά στις βολές είναι απόρροια του ανισόρροπου, φλύαρου και soft τρόπου παιχνιδού του Ολυμπιακού και για την ιστορία μπορείτε να χρεώσετε 5-6 βολές στον Τανατζή.
Αλλά μήπως και δύο κρίσιμες που έδωσε στον Παππά δεν τις έχασε και ΠΑΛΙ ο Παναθηναϊκός πήρε όσα επιθετικά ριμπάουντ χρειάστηκε για να σκοράρει;
Σοβαροί να είμαστε…
ΜΗΔΕΝ ΑΛΛΟΘΙ
Θα κλείσω την αναφορά στον ημιτελικό με αυτό που θεωρώ το πιο ουσιαστικό πράγμα από όλα, για μια ομάδα που έχει κάνει τεράστια βήματα μπροστά και είναι ικανή για όλα και φέτος.
Για την συγκεκριμένη εμφάνιση δεν υπάρχει το παραμικρό άλλοθι και η παραμικρή δικαιολογία.
Μια αλήθεια που λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερες και πιο σημαντικές διαστάσεις αν αναλογιστούμε πως πράγματι, ο Ολυμπιακός δείχνει και πιθανότατα είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό.
Ακριβώς επειδή μετά από πολλά χρόνια οι ισορροπίες έχουν αλλάξει και οι κόκκινοι είναι η ποιο ποιοτική ομάδα, για αυτό θα είναι ΔΙΠΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ να δοθεί το οποιοδήποτε άλλοθι στους παίκτες και τον προπονητή για αυτή την εμφάνιση.
Ξέρετε γιατί; Γιατί μια τέτοια ανώριμη και εγωιστική προσέγγιση – επειδή η αντιπαλότητα δεν σε αφήνει να δεχτείς την δίκαιη ήττα – είναι σαν να ΑΝΑΙΡΕΙ τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ του Ολυμπιακού τα τελευταία δύο χρόνια και να ταϊζει μια μεγάλη ομάδα με άλλοθι και δικαιολογίες.
Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια ομάδα που έχει αλλάξει ΤΑ ΠΑΝΤΑ μα τα πάντα, ΕΚΤΟΣ από την ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ και το “χαλασμένο” μυαλό της όταν πάει να παίξει στο συγκεκριμένο γήπεδο.
ΑΝ με όσα είδαμε σε αυτό το παιχνίδι ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε δίκαια και η διαιτησία επηρέασε το αποτέλεσμα, ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΜΕ ενεργά στο να μην αλλάξει ποτέ νοοτροπία η ομάδα στο ΟΑΚΑ και η ήττα στα ΔΥΟ επόμενα παιχνίδια που σύντομα θα γίνουν εκεί ΞΕΚΙΝΑΕΙ από μας και… διοχετεύεται στα αποδυτήρια των πρωταθλητών Ευρώπης.
Είμαι 100% σίγουρος για αυτό που λεω και το υπογράφω. Ο Ολυμπιακός θα ΚΕΡΔΙΣΕΙ στο ΟΑΚΑ την ΠΡΩΤΗ φορά που θα μπει να ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ με αποκλειστικό στόχο να παίξει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το μπάσκετ που μπορεί και αποδίδει σε τόσους και τόσους αγώνες χωρίς να σκέφτεται το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ πέρα από το μπάσκετ.
Αν όλα τα μέλη της ομάδας κάνουν την αυτοκριτική τους, συγκρίνουν την ενέργεια που βγάζουν σε άλλα παιχνίδια με την… βολτίτσα που έκαναν στο ΟΑΚΑ την Δευτέρα και συνειδητοποιήσουν πως έχουν χάσει ΠΕΝΤΕ φορές σε ΠΕΝΤΕ κρίσιμα παιχνίδια από τον ίδιο (ποιοτικά κατώτερο, αλλά πάντα μεγάλη ομάδα με μεγάλη φανέλα) αντίπαλο, τότε ΘΑ ΘΥΜΩΣΟΥΝ με τους εαυτούς τους κι αυτό θα είναι το ΠΡΩΤΟ μεγάλο βήμα.
Ως Νίκος που ασχολούμαι όλη μέρα με το μπάσκετ και αγαπάω πέρα από το άθλημα και τον Ολυμπιακό, μπορώ να συγχωρήσω στους ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ παίκτες όχι μια αλλά 20 άσχημες εμφανίσεις!
Όχι μια, αλλά 20 ήττες απέναντι στον Παναθηναϊκό ή σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα.
Μου έχουν δώσει τέτοια χαρά και περηφάνια που μπορώ να τους στηρίζω και να τους αγαπάω για μια ζωή!
Αυτή την ομάδα την νιώθω ως το παιδί – θαύμα που μου έχει δώσει ανείπωτες χαρες σε δύσκολες εποχές.
Αν νιώθετε κι εσείς έτσι, πρέπει να της φερθείτε σαν να είστε γονείς…
Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που δεν πρόκειται τώρα που το νερό έχει μπει στο αυλάκι να μπω στην διαδικασία να “σκεπάσω” ένα καταφανέστατο πρόβλημα (το μυαλό στο ΟΑΚΑ) και να χαϊδεψω αυτιά με δικαιολογίες που είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι πως αυτή η ομάδα που είδα στο ΟΑΚΑ ΔΕΝ ήταν ο Ολυμπιακός.
Είδα γνωστά πρόσωπα, είδα κόκκινες φανέλες και γνώριμα νούμερα, αλλά την ομάδα δεν την συνάντησα στο ΟΑΚΑ. Ήταν (κάπου) αλλού.
Εσείς αποφασίζετε. Αξίζει;
Α, είχα και μια ιδέα που καιρό έχω υποσχεθεί πως θα μοιραστώ μαζί σας. Στην αρχή ήμουν πολύ “ζεστός”.
Όταν είδα τις πρώτες αντιδράσεις όταν προέκυψε “εμφύλιος” και τις ανακοινώσεις πριν το ντέρμπι κυπέλλου απογοητεύτηκα και σκεφτόμουν πως δεν πρέπει καν να την αναφέρω.
Τώρα που πέρασε ο αγώνας και ξέρω πως οι δύο ευρωπαϊκές μάχες απέχουν αρκετά (το πρώτο 20-21 Φλεβάρη, το δεύτερο 10-11 Απρίλη) νιώθω πως το σωστό είναι να μοιραστώ την ιδέα με σας που ξέρω ότι δεν θα με παρεξηγήσετε και να σας δώσω την σκυτάλη προκειμένου να αποφασίσετε.
Αξίζει τον κόπο; Είναι ρεαλιστικό να προσπαθήσουμε ή όχι; Μπορούμε να περάσουμε ένα μήνυμα που πιστεύω ότι η κοινωνία το έχει ανάγκη ή συμβιβαζόμαστε και θεωρούμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο από ουτοπικό ως γραφικό; Εσείς θα αποφασίσετε.
Αυτό που σκέφτομαι σχεδόν δύο μήνες με αφορμή τις ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ (έχει σημασία…) αναμετρήσεις των δύο αιωνίων σε ΟΑΚΑ και ΣΕΦ είναι να ξεκινήσουμε μια διαδικασία συμμετοχής και συμπληρώσουμε μια παρέα 100 ατόμων (ολυμπιακοί – παναθηναϊκοί) χρόνια φίλων μεταξύ τους, που γουστάρουνε να πάνε και στα δύο παιχνίδια και να τα ζήσουν παρέα!
Όπως γινόταν κάποτε, σε μια… άλλη Ελλάδα.
Δεν εννοώ να αρχίσετε να ψάχνετε μεταξύ αγνώστων.
Εννοώ να σκεφτείτε ποιον άνθρωπο αγαπάτε και είναι πολύ κοντά σας που υποστηρίζει τον… μεγάλο σας αντίπαλο και να συζητήσετε αν θέλετε να δείτε παρέα τους δύο αυτούς αγώνες.
Κάποιον συγγενή σας, τον κολλητό σας, έναν αληθινό σας φίλο.
Ούτε χρειάζεται το μείγμα να βγει 50-50 ακριβώς. Μπορεί να είναι 60-40 ή κάτι αντίστοιχο. Σημασία δεν έχει το ακριβές νούμερο αλλά το ΜΗΝΥΜΑ και να δούμε αν μπορούμε να φτιάξουμε μια εξέδρα 100 ατόμων με ανθρώπους που υποστηρίζουν αμφότερες τις ομάδες και πραγματικά νιώθουν την ανάγκη να κάνουν κάτι τέτοιο.
Πρώτον για να περάσουν όμορφα στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ κάνοντας live στο γήπεδο ό,τι και στο σπίτι τους. Να δούνε ένα ντέρμπι παρέα, να το ευχαριστηθούν και να πειράζει ο ένας τον άλλο!
Δεύτερον και σίγουρα πιο σημαντικό, για να προσπαθήσουμε μέσω αυτής της κίνησης και της παρέας να δείξουμε σε όλους πως δεν κερδίζει πάντα η αλητεία και η έλλειψη καθαρής σκέψης, αλλά υπάρχουν 100 άνθρωποι εκεί έξω που μπορούν να ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΟΥΝ εκατομμύρια κόσμου που σκέφτεται έτσι, αλλά είναι ανενεργός και να περάσουν το μήνυμα ότι αν θέλουμε, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Καταλαβαίνετε πως αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα το μάθει (και θα το δει) όλη η Ελλάδα και κατ΄επέκταση όλη η Ευρώπη, αφού οι αγώνες είναι για την Ευρωλίγκα.
Ειλικρινά, θέλω να μου πείτε πως το βλέπετε.
Αν σας αρέσει ιδέα, βρείτε το… ταίρι σας και θέλετε να συμμετέχετε σε αυτό, θα μου ζητήσετε να ποστάρω ένα κομμάτι στο Eurohoops κι εκεί θα στέλνετε την βούλησή σας για συμμετοχή.
Αν δω ότι η ιδέα μπορεί να γίνει πράξη, θα καταθέσω ΕΠΙΣΗΜΟ αίτημα τόσο στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός, όσο και στην ΚΑΕ Ολυμπιακός και θα ζητήσω να μας διαθέσουν 100 εισιτήρια και να αποφασίσουν αυτές για το σημείο που θα καθίσουν οι 100 “αιώνιοι αντίπαλοι”, αλλά και αιώνιοι φίλοι στην ζωή!
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο σε τόσο μεγάλα γήπεδα να βρεις ένα χώρο για 100 άτομα.
Και τι θα κάνουν οι υπόλοιποι; Θα έρθουν να… τσαμπουκαλευτούν σε μια ανακατεμένη παρέα στην οποία γνωρίζουν πως είναι και ομοϊδεάτες τους;
Υπόσχομαι πως αν θέλετε και μαζευτείτε θα καταθέσω το αίτημα επίσημα.
Κι αν θέλουν η ΚΑΕ, ας το απορρίψουν κι ας μας πούνε και τον λόγο.
ΥΓ1. Καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές σε όλους. Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι υγεία πάνω από όλα για να συνεχίσουμε να είμαστε όρθιοι και πολλή αγάπη για να αντέξουμε τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και τα τόσα προβλήματα που “πικραίνουν” την καθημερινότητά μας και πολλές φορές καταφέρνουν να “κλέψουν” την αισιοδοξία και τα όνειρά μας.
ΥΓ2. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που συμμετέχουν εδώ ενεργά και ιδίως όσους έχουν ξεκινήσει την διαδρομή μαζί μου από το katimagiko και το thrylos μέχρι το Eurohoops. Δεν έχω κάποιο άλλο τρόπο να σας ευχαριστήσω πέρα από το να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό μέσα από τα γραπτά μου και να προσπαθώ να λειτουργώ με υγεία και με τρόπο εποικοδομητικό. Είστε κάτι σαν… οικογένεια!
ΥΓ3. Στο τέλος της τρίτης περιόδου του τελικού στο Λονδίνο το σκορ ήταν 61-61. Πόσοι από σας θυμάστε πως δόθηκε ένα ανεκδιήγητο σφύριγμα και το επιθετικό υπέρ του Ολυμπιακού έγινε βολές + τεχνική ποινή; Ίσως και κανείς. Γιατί, στην τελευταία περίοδο η ομάδα πήρε παραμάζωμα την Ρεάλ και κέρδισε με 39-27!
πηγή: eurohoops.net
Το πρώτο ντέρμπι τίτλου μεταξύ των δύο αιωνίων την φετινή σεζόν είναι
παρελθόν και ανήκει στον Παναθηναϊκό που “αγκάλιασε” το κύπελλο και
απομένουν 40 λεπτά μπάσκετ στην Κρήτη απέναντι στον Άρη, για να το
σηκώσει και να το κατακτήσει για τρίτη διαδοχική σεζόν.Είδαμε ένα παιχνίδι μέτριο ποιοτικά, σε πολύ χαμηλό τέμπο για μια ακόμα φορά, με το Physical game να “αποφασίζει” για το αποτέλεσμα και τον νικητή. Ο Παναθηναίκός ήταν η ομάδα που έπαιξε (πολύ) πιο δυνατά και αποφασισμένα, πάλεψε “σαν τρελός” για κάθε μπάλα και κέρδισε ΔΙΚΑΙΑ έναν αγνώριστο Ολυμπιακό.
Ο Παναθηναϊκός ήταν ακριβώς αυτό που ξέρουμε και βλέπουμε από την αρχή της σεζόν. Μια ομάδα με περιορισμένους και αργούς τρόπους ανάπτυξης στην επίθεσή του, που έβγαλε όση περισσότερη ενέργεια μπορούσε στην άμυνα και τα ριμπάουντ.
Μια (ακόμα) μέτρια εμφάνιση με 67 πόντους μέσα στην έδρα του, χωρίς ιδιαίτερα ψηλά ποσοστά ευστοχίας και μόλις 9 ασίστ. Όσες έκανε και κόντρα στην Μακάμπι, όπου έχασε. Απέναντι στον Ολυμπιακό αυτό τα πραγματικά μέτρια νούμερα έφταναν και περίσσευαν για να κερδίσει κι αυτό αποδεικνύει πόσο κάκιστη ήταν η εμφάνιση της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν πολλά πράγματα για να επιβληθεί, απέναντι σε ένα αντίπαλο που σε όλη την διάρκεια της σεζόν παίζει σαφώς καλύτερο και πιο σύγχρονο μπάσκετ. Με δεδομένη την μειωμένη, πλέον, αθλητική ικανότητα και τα αργά πόδια του Δημήτρη Διαμαντίδη και χωρίς τον μοναδικό έμπειρο διεμβολιστή Ρόκο Ούκιτς, είχε ανάγκη να περιορίσει τον Ολυμπιακό σε χαμηλό σκορ, να δει τους Κάρι, Παππά και Μπράμο να βγαίνουν μπροστά και τους ψηλούς του να κερδίσουν πάση θυσία τις μάχες των ριμπάουντ.
Γιατί, με τον τρόπο που παίζει η ομάδα του Πεδουλάκη είναι πάρα πολύ δύσκολο να νικήσει τον φετινό Ολυμπιακό σε οποιοδήποτε παιχνίδι έχει λιγότερες κατοχές, Ε, όλα όσα ήλπιζαν οι πράσινοι να γίνουν, έγιναν και εννοείται πως πέρα από την δική τους μεγάλη προσπάθεια, καταλυτικό ρόλο διαδραμάτισε ο υπερβολικά soft και μαλθακός Ολυμπιακός.
Νούμερα – κόλαφος
Ήμουν στο ΟΑΚΑ, είδα το παιχνίδι πολύ συγκεντρωμένος γιατί εκείνη την ώρα που δεν έγραφα και φρόντισα να ξοδέψω χρόνο για μια ακόμα επαναληπτική προβολή στο σπίτι, πριν γράψω το άρθρο. Όχι ότι δεν ήμουν 100% σίγουρος για όσα είχα δει από κοντά, αλλά μια δεύτερη ματιά με πιο χαμηλούς σφυγμούς, είναι ασφαλιστική δικλείδα.
Πάμε, λοιπόν, να μιλήσουμε λίγο… σοβαρά.
ΔΕΝ δικαιούσαι να κερδίσεις εκτός έδρας ντέρμπι όταν έχεις 11 λιγότερε κατοχές.
Δεν δικαιούσαι να κερδίσεις όταν επί 40 λεπτά παίζεις γύρω – γύρω όλοι στην μέση… κανένας και σουτάρεις 31 τρίποντα και 22 δίποντα.
Δεν δικαιούσαι να κερδίσεις όταν στο ίδιο παιχνίδι που εσύ αναλώνεσαι σε επιθέσεις χωρίς στόχευση, επιθετικότητα και απειλή στο χαμηλό ποστ, επιτρέπεις στον Παναθηναϊκό που σουτάρει περισσότερα τρίποντα από κάθε άλλη μεγάλη ομάδα στην Ευρώπη, να εκτελέσει στοχευμένα και συστηματικά 39 δίποντα και μόλις 14 τρίποντα!
Προσωπικά, “κατηγορώ” τον Παναθηναϊκό για αυτή την εμμονή που την θεωρώ αδυναμία στο παιχνίδι του και στο ΟΑΚΑ οι ρόλοι ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΠΛΗΡΩΣ.
Δεν δικαιούσαι σε καμία περίπτωση να κερδίσεις όταν αντιμετωπίζεις μια ομάδα που ξέρεις ότι έχει μεγάλο πρόβλημα στην επίθεση και της ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ να πάρει 15 επιθετικά ριμπάουντ.
Δεν θα βρεις εύκολο σκορ στο ανοιχτό γήπεδο και έπειτα ρυθμό στο σετ παιχνίδι (στοιχεία στα οποία ο Ολυμπιακός είναι ξεκάθαρα ανώτερος από τον Παναθηναϊκό) όταν ο αντίπαλός σου “σκοτώνεται” για τα ριμπάουντ και εσύ κοιτάζεις σαν χάνος τις φάσεις και τις κατοχές να περνάνε.
Δεν δικαιούσαι να κατηγορείς οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σου όταν ο Ντάνστον, ο Πετγουέι και ο Σίμονς παίρνουν μαζί 7 ριμπάουντ, όσα και ο Μπράμος!
Δεν δικαιούσαι να νικήσεις ούτε στο γήπεδό σου (όχι στο ΟΑΚΑ) όταν ο Λάσμε παίρνει 7 επιθετικά ριμπάουντ και ολόκληρη η ομάδα σου 6, δύο εκ των οποίων στα τελευταία δευτερόλεπτα, όταν όλα είχαν κριθεί.
Δεν δικαιούσαι να κερδίσεις όταν μόνο ένας παίκτης έχει διψήφιο αριθμό πόντων (Σλούκας – 13) ο ηγέτης σου (Σπανούλης) δεν είναι σε καλή μέρα, ο βασικός ψηλός σου παίρνει 4 σουτ σε 27 λεπτά (Ντάνστον) και ο εκτελεστής σου (Λοτζέσκι) είναι άποντος και παρότι παραμένει στο παρκέ όταν κρίνεται ο αγώνας, δεν δοκιμάζει καν να σουτάρει, αλλά ξεφορτώνεται την μπάλα.
Δεν δικαιούσαι και δεν αξίζεις να νικήσεις όταν στην τελευταία περίοδο που ΚΡΙΘΗΚΕ ο πρώτος τίτλος της σεζόν ΔΕΝ ΠΑΣ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ πρώτος στην μπάλα, σε οποιαδήποτε διεκδίκηση στις δύο πλευρές του παρκέ. Προσέξτε, δεν είναι υπερβολή. Ούτε μια! Όπως το ακούτε. Δεν υπήρχε διεκδικούμενη μπάλα στο τελευταίο δεκάλεπτο στην οποία να πήγε πρώτος κάποιος παίκτης που φορούσε κόκκινα.
Το 42%!
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δήλωσε στην αρχή της σεζόν πως το βασικό κριτήριο με το οποίο επέλεξε όλους τους ψηλούς σε μια εντελώς καινούρια φροντ λάιν, είναι η έφεσή τους στα ριμπάουντ και δη στα αμυντικά. Το κριτήριο το οποίο αναφέρει, είναι πολύ σωστό.
Που, είναι, όμως αυτή η έφεση; Κάποια στιγμή πρέπει να εμφανιστεί στο γήπεδο. Από το εντός έδρας παιχνίδι με την Μπάγερν έχουμε σημειώσει πως ο Ολυμπιακός έχει θέμα στο αμυντικό ριμπάουντ και όσο περνάει ο καιρός αντί να διορθώνεται το πρόβλημα, διογκώνεται.
Διαβάστε αυτό, γιατί είναι σπάνιο. Ο Παναθηναϊκός ΚΕΡΔΙΣΕ το 42% των ριμπάουντ που διεκδικήθηκαν στον χώρο άμυνας – ρακέτα του Ολυμπιακού! Δηλαδή, στα 36 ριμπάουντ που διεκδικήθηκαν μετά από άστοχο σουτ των γηπεδούχων, οι κόκκινοι πήραν τα 21 και οι πράσινοι τα 15.
Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι από τα άγραφα.
Όλα αυτά συνέβησαν σε μια εποχή που για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια στα δικά μου μάτια ο Ολυμπιακός είναι ανώτερος ποιοτικά και ως μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό κι αυτή η παράμετρος είναι που… εξαντλεί κάθε ρεαλιστική ή άτοπη δικαιολογία και επιχειρηματολογία πως η νίκη τους δεν ήταν δίκαιη. Είναι πέρα για πέρα και η κάθε ομάδα πήρε ακριβώς αυτό που άξιζε στην συγκεκριμένη μάχη.
Δεν είναι (πια) τυχαίο
Από το καλοκαίρι του 2012 που άλλαξαν τα κόζια στους πάγκους των δύο ομάδων έχουμε δει 8 ντέρμπι συνολικά. Έξι πέρυσι (τελικός κυπέλλου, δύο ματς κανονικής περιόδου και 3 τελικοί) και δύο ως τώρα φέτος, όπου έχουμε ακόμα να βιώσουμε από 6 ως 8 ντέρμπι!
Το σκορ είναι 5-3 υπερ του Παναθηναϊκού και του Πεδουλάκη, αλλά εδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια από αυτές που κάνουν την διαφορά.
Στις αναμετρήσεις τίτλου (δηλαδή τα παιχνίδια που κρίνουν τίτλους συν τους τελικούς του πρωταθλήματος που είναι όλοι τέτοιας φύσεως) το σκορ είναι 5-0.
Πέντε φορές τις τελευταίες δύο σεζόν έχουν συγκρουστεί οι δύο ομάδες σε do or die παιχνίδια και ο Παναθηναϊκός έχει 100% ποσοστό επιτυχίας και 5-0 σε μια εποχή που ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερο μπάσκετ και είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στην Ευρώπη.
Δύο παιχνίδια στο ΟΑΚΑ, δύο στο ΣΕΦ (πρώτος και τρίτος τελικός) και ένα στο Ελληνικό. Θέλετε να θυμηθούμε και τα σκορ; Στο πρόσφατο 67-59. Στον πρώτο περσινό τελικό 51-64. Ναι, ο Ολυμπιακός που λίγες μέρες πριν είχε βάλει 100 πόντους κόντρα στην Ρεάλ στο μεγαλύτερο ματς της σεζόν, σκόραρε 51 (49 λιγότερους) μέσα στο σπίτι του.
Ο δεύτερος τελικός στο ΟΑΚΑ; Τα ίδια και απαράλλαχτα. Τελικό σκορ, 63-52. Στον τρίτο τελικό σε 38 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα ο Παναθηναϊκός νίκησε 72-76.
Ακόμα και στο μοναδικό ραντεβού που το σκορ πήγε πιο ψηλά και δεν ήταν… γυναικείο, στον περσινό τελικό κυπέλλου, ο Παναθηναϊκός ήταν ξανά ο νικητής με 81-78.
Τι άλλο πρέπει να συμβεί, δηλαδή, για να καταλάβουμε πως σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει τον πρωταρχικό στόχο του, να “σκοτώνει” τον ρυθμό του Ολυμπιακού και τον αναγκάζει (αρκετά εύκολα όπως αποδεικνύεται) να παίζει ακριβώς στο τέμπο, στο ρυθμό και στα επίπεδα του σκορ που θέλει και βολεύεται ο Παναθηναϊκός; Εδώ στην πρεμιέρα του ΣΕΦ ο Ολυμπιακός κέρδισε με 55 πόντους!
Πρέπει να το ψάξουν πολύ αυτό στον Ολυμπιακό, να βρουν τι φταίει και να προσπαθήσουν να το διορθώσουν. Δεν ξέρω, ίσως πρέπει να διαφοροποιηθεί άρδην η προσέγγιση και η τακτική που έχει ο πρωταθλητής Ευρώπης απέναντι στην συγκεκριμένη ομάδα, γιατί το δείγμα είναι μεγάλο και συντριπτικά αρνητικό.
Με το χέρι στην καρδιά και χωρίς να επηρεάζομαι καθόλου από το συναίσθημά μου που είναι “ερυθρόλευκο”. Η ομάδα που έχει δημιουργήσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας με “γεμίζει” και μου αρέσει πολύ περισσότερο από την αντίστοιχη του Αργύρη Πεδουλάκη και το μπάσκετ που παίζει και το θεωρώ κάπως αναχρονιστικό και παλαιάς κοπής.
Στις μεταξύ τους μονομαχίες, όμως, υπάρχει πρόβλημα και ο Πεδουλάκης ως τώρα είναι ο ξεκάθαρος νικητής στον τομέα της τακτικής.
Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που παίζει πιο ποιοτικό, πιο όμορφο, πιο σύγχρονο μπάσκετ.
Σε αυτά τα 5 ματς τίτλου, ΔΕΝ έχει αποδείξει πως είναι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ και πιο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ομάδα, όταν ματσάρει με τον Παναθηναϊκό.
Αν μπορεί, ήρθε η ώρα να το κάνει. Ακολουθούν δύο ματς στο ΟΑΚΑ και 6 ως 8 ντέρμπι συνολικά.
Διαιτησία
Μαζί με το παιχνίδι, το οποίο παρακολούθησα μια φορά live και μια μετά σε βίντεο, τσέκαρα όσο πιο ψύχραιμα και καλά μπορούσα όλα τα σφυρίγματα, ποιός διαιτητής τα έπαιρνε πάνω του και τι αποφάσιζε.
Είδα το εξής. Ο Σχινάς και ο Αναστόπουλος όσα λάθη έκαναν ήταν μοιρασμένα και είχαν ΞΕΚΑΘΑΡΗ επιδίωξη να προσπαθήσουν να μοιράζουν όχι απλά το καρπούζι στην μέση, αλλά ακόμα και τα σπόρια.
Ο Τανατζής έπαιξε έδρα, έπαιξε Παναθηναϊκό και όσο το ματς πήγαινε προς το τέλος του τόσο τον κυρίευε η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ.
Τα 4-5 σφυρίγματα που πήραν οι πράσινοι από τον συγκεκριμένο άνθρωπο που όντως κακώς σφυρίζει ακόμα παιχνίδια του Ολυμπιακού ΔΕΝ επηρέασαν στο ελάχιστο την έκβαση του αγώνα και ήταν μια ΣΤΑΓΟΝΑ μπροστά στον ΩΚΕΑΝΟ της κατωτερότητας και της συνέπειας που ΔΕΝ επέδειξε ο πρωταθλητής Ευρώπης πρώτα από όλα απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Η πιο χαρακτηριστική φάση είναι το κρίσιμο ποστ – απ καλάθι του Μασιούλις. Μέχρι και οι πέτρες ήξεραν πως θα κάνει δύο τρίπλες και θα γυρίσει αριστερά αφού είχε μις – ματς με τον Λο. Αυτό έκανε κι ο Ντάνστον παρακολουθούσε… διακριτικά σε μια φάση ΠΑΝΕΥΚΟΛΗ να την “διαβάσεις”.
Ποιές βολές ρε παιδιά; Θέλετε να μιλάμε σοβαρά, δίκαια, υπεύθυνα, μπασκετικά ή να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας;
Οι βολές ήταν 28-9 και άνευ Τανατζή άντε να ήταν για παράδειγμα 24-9. Ε, και;
Εδώ μιλάμε ότι ο Ολυμπιακός σερνόταν επί 40 λεπτά, έχανε την μια ευκαιρία πίσω από την άλλη και όταν είχε κατοχή για να περάσει μπροστά ή για να αυξήσει το προβάδισμα – τις λίγες φορές που συνέβη αυτό – ήταν λες και διαγωνιζόταν στο παιχνίδι: Ελάτε παιδιά, μπορούμε να κάνουμε ακόμα χειρότερες επιθέσεις.
Η μια ομάδα έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά κοντά στο καλάθι, επεδίωκε τις επαφές και έψαχνε συνέχεια ποστ απ παιχνίδι και μις – ματς και η άλλη εμφανίστηκε μπλαζέ, δεν έκρινε σκόπιμο να παλέψει για τα ριμπάουντ και σούταρε 31 τρίποντα από τα οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων τα 20 έγιναν με καλές προϋποθέσεις.
Όταν ο αντίπαλός σου έχει 11 εξτρά κατοχές, 15 επιθετικά ριμπάουντ, καντάρια περισότερου πάθους και ενέργειας, 39 δίποντα και 14 τρίποντα, ενώ εσύ έχεις σουτάρει ΜΟΛΙΣ 22 δίποντα σε ολόκληρο ντέρμπι και 9 περισσότερα τρίποντα, θες και βολές;
Το καταλαβαίνετε πως η διαφορά στην κατανομή δίποντα – τρίποντα του Παναθηναϊκού ήταν +25, δηλαδή 3 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από όσα δίποντα μπήκε στον κόπο να εκτελέσει ο Ολυμπιακός ΣΥΝΟΛΙΚΑ;
Η διαφορά στις βολές είναι απόρροια του ανισόρροπου, φλύαρου και soft τρόπου παιχνιδού του Ολυμπιακού και για την ιστορία μπορείτε να χρεώσετε 5-6 βολές στον Τανατζή.
Αλλά μήπως και δύο κρίσιμες που έδωσε στον Παππά δεν τις έχασε και ΠΑΛΙ ο Παναθηναϊκός πήρε όσα επιθετικά ριμπάουντ χρειάστηκε για να σκοράρει;
Σοβαροί να είμαστε…
ΜΗΔΕΝ ΑΛΛΟΘΙ
Θα κλείσω την αναφορά στον ημιτελικό με αυτό που θεωρώ το πιο ουσιαστικό πράγμα από όλα, για μια ομάδα που έχει κάνει τεράστια βήματα μπροστά και είναι ικανή για όλα και φέτος.
Για την συγκεκριμένη εμφάνιση δεν υπάρχει το παραμικρό άλλοθι και η παραμικρή δικαιολογία.
Μια αλήθεια που λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερες και πιο σημαντικές διαστάσεις αν αναλογιστούμε πως πράγματι, ο Ολυμπιακός δείχνει και πιθανότατα είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό.
Ακριβώς επειδή μετά από πολλά χρόνια οι ισορροπίες έχουν αλλάξει και οι κόκκινοι είναι η ποιο ποιοτική ομάδα, για αυτό θα είναι ΔΙΠΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ να δοθεί το οποιοδήποτε άλλοθι στους παίκτες και τον προπονητή για αυτή την εμφάνιση.
Ξέρετε γιατί; Γιατί μια τέτοια ανώριμη και εγωιστική προσέγγιση – επειδή η αντιπαλότητα δεν σε αφήνει να δεχτείς την δίκαιη ήττα – είναι σαν να ΑΝΑΙΡΕΙ τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ του Ολυμπιακού τα τελευταία δύο χρόνια και να ταϊζει μια μεγάλη ομάδα με άλλοθι και δικαιολογίες.
Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια ομάδα που έχει αλλάξει ΤΑ ΠΑΝΤΑ μα τα πάντα, ΕΚΤΟΣ από την ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ και το “χαλασμένο” μυαλό της όταν πάει να παίξει στο συγκεκριμένο γήπεδο.
ΑΝ με όσα είδαμε σε αυτό το παιχνίδι ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε δίκαια και η διαιτησία επηρέασε το αποτέλεσμα, ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΜΕ ενεργά στο να μην αλλάξει ποτέ νοοτροπία η ομάδα στο ΟΑΚΑ και η ήττα στα ΔΥΟ επόμενα παιχνίδια που σύντομα θα γίνουν εκεί ΞΕΚΙΝΑΕΙ από μας και… διοχετεύεται στα αποδυτήρια των πρωταθλητών Ευρώπης.
Είμαι 100% σίγουρος για αυτό που λεω και το υπογράφω. Ο Ολυμπιακός θα ΚΕΡΔΙΣΕΙ στο ΟΑΚΑ την ΠΡΩΤΗ φορά που θα μπει να ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ με αποκλειστικό στόχο να παίξει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το μπάσκετ που μπορεί και αποδίδει σε τόσους και τόσους αγώνες χωρίς να σκέφτεται το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ πέρα από το μπάσκετ.
Αν όλα τα μέλη της ομάδας κάνουν την αυτοκριτική τους, συγκρίνουν την ενέργεια που βγάζουν σε άλλα παιχνίδια με την… βολτίτσα που έκαναν στο ΟΑΚΑ την Δευτέρα και συνειδητοποιήσουν πως έχουν χάσει ΠΕΝΤΕ φορές σε ΠΕΝΤΕ κρίσιμα παιχνίδια από τον ίδιο (ποιοτικά κατώτερο, αλλά πάντα μεγάλη ομάδα με μεγάλη φανέλα) αντίπαλο, τότε ΘΑ ΘΥΜΩΣΟΥΝ με τους εαυτούς τους κι αυτό θα είναι το ΠΡΩΤΟ μεγάλο βήμα.
Ως Νίκος που ασχολούμαι όλη μέρα με το μπάσκετ και αγαπάω πέρα από το άθλημα και τον Ολυμπιακό, μπορώ να συγχωρήσω στους ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ παίκτες όχι μια αλλά 20 άσχημες εμφανίσεις!
Όχι μια, αλλά 20 ήττες απέναντι στον Παναθηναϊκό ή σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα.
Μου έχουν δώσει τέτοια χαρά και περηφάνια που μπορώ να τους στηρίζω και να τους αγαπάω για μια ζωή!
Αυτή την ομάδα την νιώθω ως το παιδί – θαύμα που μου έχει δώσει ανείπωτες χαρες σε δύσκολες εποχές.
Αν νιώθετε κι εσείς έτσι, πρέπει να της φερθείτε σαν να είστε γονείς…
Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που δεν πρόκειται τώρα που το νερό έχει μπει στο αυλάκι να μπω στην διαδικασία να “σκεπάσω” ένα καταφανέστατο πρόβλημα (το μυαλό στο ΟΑΚΑ) και να χαϊδεψω αυτιά με δικαιολογίες που είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι πως αυτή η ομάδα που είδα στο ΟΑΚΑ ΔΕΝ ήταν ο Ολυμπιακός.
Είδα γνωστά πρόσωπα, είδα κόκκινες φανέλες και γνώριμα νούμερα, αλλά την ομάδα δεν την συνάντησα στο ΟΑΚΑ. Ήταν (κάπου) αλλού.
Εσείς αποφασίζετε. Αξίζει;
Α, είχα και μια ιδέα που καιρό έχω υποσχεθεί πως θα μοιραστώ μαζί σας. Στην αρχή ήμουν πολύ “ζεστός”.
Όταν είδα τις πρώτες αντιδράσεις όταν προέκυψε “εμφύλιος” και τις ανακοινώσεις πριν το ντέρμπι κυπέλλου απογοητεύτηκα και σκεφτόμουν πως δεν πρέπει καν να την αναφέρω.
Τώρα που πέρασε ο αγώνας και ξέρω πως οι δύο ευρωπαϊκές μάχες απέχουν αρκετά (το πρώτο 20-21 Φλεβάρη, το δεύτερο 10-11 Απρίλη) νιώθω πως το σωστό είναι να μοιραστώ την ιδέα με σας που ξέρω ότι δεν θα με παρεξηγήσετε και να σας δώσω την σκυτάλη προκειμένου να αποφασίσετε.
Αξίζει τον κόπο; Είναι ρεαλιστικό να προσπαθήσουμε ή όχι; Μπορούμε να περάσουμε ένα μήνυμα που πιστεύω ότι η κοινωνία το έχει ανάγκη ή συμβιβαζόμαστε και θεωρούμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο από ουτοπικό ως γραφικό; Εσείς θα αποφασίσετε.
Αυτό που σκέφτομαι σχεδόν δύο μήνες με αφορμή τις ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ (έχει σημασία…) αναμετρήσεις των δύο αιωνίων σε ΟΑΚΑ και ΣΕΦ είναι να ξεκινήσουμε μια διαδικασία συμμετοχής και συμπληρώσουμε μια παρέα 100 ατόμων (ολυμπιακοί – παναθηναϊκοί) χρόνια φίλων μεταξύ τους, που γουστάρουνε να πάνε και στα δύο παιχνίδια και να τα ζήσουν παρέα!
Όπως γινόταν κάποτε, σε μια… άλλη Ελλάδα.
Δεν εννοώ να αρχίσετε να ψάχνετε μεταξύ αγνώστων.
Εννοώ να σκεφτείτε ποιον άνθρωπο αγαπάτε και είναι πολύ κοντά σας που υποστηρίζει τον… μεγάλο σας αντίπαλο και να συζητήσετε αν θέλετε να δείτε παρέα τους δύο αυτούς αγώνες.
Κάποιον συγγενή σας, τον κολλητό σας, έναν αληθινό σας φίλο.
Ούτε χρειάζεται το μείγμα να βγει 50-50 ακριβώς. Μπορεί να είναι 60-40 ή κάτι αντίστοιχο. Σημασία δεν έχει το ακριβές νούμερο αλλά το ΜΗΝΥΜΑ και να δούμε αν μπορούμε να φτιάξουμε μια εξέδρα 100 ατόμων με ανθρώπους που υποστηρίζουν αμφότερες τις ομάδες και πραγματικά νιώθουν την ανάγκη να κάνουν κάτι τέτοιο.
Πρώτον για να περάσουν όμορφα στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ κάνοντας live στο γήπεδο ό,τι και στο σπίτι τους. Να δούνε ένα ντέρμπι παρέα, να το ευχαριστηθούν και να πειράζει ο ένας τον άλλο!
Δεύτερον και σίγουρα πιο σημαντικό, για να προσπαθήσουμε μέσω αυτής της κίνησης και της παρέας να δείξουμε σε όλους πως δεν κερδίζει πάντα η αλητεία και η έλλειψη καθαρής σκέψης, αλλά υπάρχουν 100 άνθρωποι εκεί έξω που μπορούν να ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΟΥΝ εκατομμύρια κόσμου που σκέφτεται έτσι, αλλά είναι ανενεργός και να περάσουν το μήνυμα ότι αν θέλουμε, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Καταλαβαίνετε πως αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα το μάθει (και θα το δει) όλη η Ελλάδα και κατ΄επέκταση όλη η Ευρώπη, αφού οι αγώνες είναι για την Ευρωλίγκα.
Ειλικρινά, θέλω να μου πείτε πως το βλέπετε.
Αν σας αρέσει ιδέα, βρείτε το… ταίρι σας και θέλετε να συμμετέχετε σε αυτό, θα μου ζητήσετε να ποστάρω ένα κομμάτι στο Eurohoops κι εκεί θα στέλνετε την βούλησή σας για συμμετοχή.
Αν δω ότι η ιδέα μπορεί να γίνει πράξη, θα καταθέσω ΕΠΙΣΗΜΟ αίτημα τόσο στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός, όσο και στην ΚΑΕ Ολυμπιακός και θα ζητήσω να μας διαθέσουν 100 εισιτήρια και να αποφασίσουν αυτές για το σημείο που θα καθίσουν οι 100 “αιώνιοι αντίπαλοι”, αλλά και αιώνιοι φίλοι στην ζωή!
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο σε τόσο μεγάλα γήπεδα να βρεις ένα χώρο για 100 άτομα.
Και τι θα κάνουν οι υπόλοιποι; Θα έρθουν να… τσαμπουκαλευτούν σε μια ανακατεμένη παρέα στην οποία γνωρίζουν πως είναι και ομοϊδεάτες τους;
Υπόσχομαι πως αν θέλετε και μαζευτείτε θα καταθέσω το αίτημα επίσημα.
Κι αν θέλουν η ΚΑΕ, ας το απορρίψουν κι ας μας πούνε και τον λόγο.
ΥΓ1. Καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές σε όλους. Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι υγεία πάνω από όλα για να συνεχίσουμε να είμαστε όρθιοι και πολλή αγάπη για να αντέξουμε τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και τα τόσα προβλήματα που “πικραίνουν” την καθημερινότητά μας και πολλές φορές καταφέρνουν να “κλέψουν” την αισιοδοξία και τα όνειρά μας.
ΥΓ2. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που συμμετέχουν εδώ ενεργά και ιδίως όσους έχουν ξεκινήσει την διαδρομή μαζί μου από το katimagiko και το thrylos μέχρι το Eurohoops. Δεν έχω κάποιο άλλο τρόπο να σας ευχαριστήσω πέρα από το να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό μέσα από τα γραπτά μου και να προσπαθώ να λειτουργώ με υγεία και με τρόπο εποικοδομητικό. Είστε κάτι σαν… οικογένεια!
ΥΓ3. Στο τέλος της τρίτης περιόδου του τελικού στο Λονδίνο το σκορ ήταν 61-61. Πόσοι από σας θυμάστε πως δόθηκε ένα ανεκδιήγητο σφύριγμα και το επιθετικό υπέρ του Ολυμπιακού έγινε βολές + τεχνική ποινή; Ίσως και κανείς. Γιατί, στην τελευταία περίοδο η ομάδα πήρε παραμάζωμα την Ρεάλ και κέρδισε με 39-27!
πηγή: eurohoops.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου