Αλληλεγγύη στην πράξη...

Η δημόσια παραδοχή από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι πέρα από την υπευθυνότητα, χρειάζεται και η αλληλεγγύη, αποτελεί μια έμμεση μεν αλλά σαφέστατη αναγνώριση ότι οι πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα, από τους εκπροσώπους της τρόικας, έχουν ένα όριο. Η δήλωση αυτή μάλιστα αποκτά μεγαλύτερη σημασία, αν συνυπολογίσει κανείς ότι έρχεται μια μέρα μετά από μια ανάλογη δήλωση του κ. Σόϊμπλε που υποστήριξε ότι η Ελλάδα έχει μεν να αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να συνυπολογίζει κανείς πόσα μπορεί να αντέξει η χώρα στην εσωτερική πολιτική σκηνή. 

Είναι κοινή διαπίστωση, ακόμα και των πιο σκληρών επικριτών της Ελλάδας, ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τεράστια βήματα δημοσιονομικής προσαρμογής, με απίστευτες θυσίες των πολιτών. Όσες εκκρεμότητες κι αν υπάρχουν ακόμα -και προφανώς υπάρχουν- δεν δικαιολογούν ούτε την κωλυσιεργία στις διαπραγματεύσεις, ούτε πολύ περισσότερο την επιβολή άλλων ακραίων αντικοινωνικών μέτρων. Η αλληλεγγύη που επικαλείται τώρα ο κ. Μπαρόζο και επιζητεί η ελληνική κυβέρνηση, δεν αποσκοπεί σε νέα δάνεια, αλλά στη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και στην προστασία των κοινωνικών ομάδων που έχουν πληγεί βαρύτατα από την κρίση.

Τα ανοιχτά θέματα που υπάρχουν με την τρόικα, πρέπει να κλείσουν το συντομότερο δυνατόν, χωρίς τελεσίγραφα και χωρίς απειλές, αλλά με διάθεση συνεννόησης και κυρίως αποδοχή της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας. Οι όποιες καθυστερήσεις υπάρχουν από ελληνικής πλευράς στην υλοποίηση συγκεκριμένων δεσμεύσεων, σε δευτερεύοντα κυρίως θέματα δεν δικαιολογούν ούτε αδιέξοδα, ούτε τη διαρκή παράταση των διαπραγματεύσεων. Γιατί είναι παράλογο να βρισκόμαστε στα τελευταία μίλια ενός μαραθώνιου, όπως παραδέχθηκε ο κ. Μπαρόζο και να προσπαθούμε να εξαντλήσουμε μια κοινωνία, που προσπαθεί με όσες δυνάμεις τις έχουν απομείνει να φτάσει στο πολυπόθητο τέρμα...

πηγή: tovima.gr