Τουλάχιστον λίγη αυτοσυγκράτηση...

Μια χώρα που βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, όπως η Ελλάδα, δεν έχει την πολυτέλεια μιας ακόμα μετωπικής πολιτικής σύγκρουσης εν όψει των επερχόμενων ευρωεκλογών. Με την οικονομία να αγωνίζεται με χίλια ζόρια να βγει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης, με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, με τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα να βρίσκονται σε οριακό σημείο, θα έπρεπε να είναι εμφανές σε όλους ότι η χώρα δεν αντέχει μια εξοντωτική και κυρίως διχαστική πολιτική αντιπαράθεση.
Η όποια δημοσιονομική σταθεροποίηση έχει επιτευχθεί, με απίστευτες θυσίες των ελλήνων πολιτών, είναι πολύ εύκολο να αποσταθεροποιηθεί μέσα σε ένα κλίμα πόλωσης και εντασης. Εξίσου υπαρκτός είναι ο κίνδυνος να παραλύσει οποιαδήποτε κυβερνητική δραστηριότητα, καθώς το πολιτικό μας σύστημα παραμένει δυστυχώς δέσμιο παρωχημένων αντιλήψεων και πρακτικών.

Μια παρατεταμένη πολιτική αβεβαιότητα, που θα συνοδεύεται από μια οξύτατη πολιτική σύγκρουση, είναι σίγουρο ότι δεν εξυπηρετεί τη χώρα. Είναι ευθύνη καταρχήν της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης να κατανοήσουν ότι ένας μακρύς και κυρίως εξοντωτικός πολιτικός αγώνας, δεν βοηθά κανένα, ούτε τούς νυν, ούτε τούς επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας. Χρειάζεται περισσότερη νηφαλιότητα και ακόμα μεγαλύτερη πολιτική ψυχραιμία για να μην καταφέρουμε, για μια φορά ακόμα να γκρεμίσουμε όσα έχουμε πετύχει ως τώρα και να ξαναγυρίσουμε στην αφετηρία της κρίσης, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους πολίτες.

Οι υπαρκτές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, καθώς και οι διαφορετικές τακτικές αντιμετώπισης της κρίσης, δεν μπορεί να γίνονται όχημα ενός νέου εθνικού διχασμού. Αφού κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεν κατάφεραν να βρουν ένα ελάχιστο πλαίσιο εθνικής συνεννόησης, ας προσπαθήσουν τουλάχιστον να επιδείξουν  μια αυτοσυγκράτηση στη μεταξύ τους σύγκρουση. Το επιβάλλει το συμφέρον της χώρας για το οποίο όλοι υποτίθεται ότι αγωνίζονται.
ΤΟ ΒΗΜΑ 

πηγή: tovima.gr