του Κώστα Ροδινού
Συνήθως, οι κυβερνήσεις πέφτουν από την καθημερινότητα, σπανίως από αστοχίες στην υψηλή πολιτική. Έτσι, μόλις τελειώσουν τα πανηγύρια, στην κυβέρνηση θα ανακαλύψουν την ανεργία, την ακρίβεια, τα λουκέτα και την απόγνωση μιας κοινωνίας, που οδηγείται στο περιθώριο.
Θα μπορέσει ο κ. Παπανδρέου;
Και όταν ο κ. Παπανδρέου αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, θα καταλάβει, αν δε το έχει καταλάβει ήδη, ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει, η κοινωνία δεν τον εμπιστεύεται και οι βουλευτές του με μισή καρδιά ψηφίζουν τα νομοσχέδιά. Ας ρωτήσει την κα Μπιρμπίλη. Και τα χειρότερα έρχονται.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, θα πρέπει να πάρει πρόσθετα μέτρα και να καταθέσει σύντομα πρόταση του για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ύψους 50 δις! Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ακατόρθωτο.
Αν σκεφτείτε ότι από τότε που άρχισαν οι ιδιωτικοποιήσεις, το δημόσιο εισέπραξε (και μάλιστα σε καλές μέρες) 20 περίπου δις, ενώ το 2010, αν και είχαν εγγράψει έσοδα 2 δις, ουδέν εισέπραξαν, τότε αντιλαμβάνεσθε το βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος.
Το σχέδιο καθίσταται ακόμα δυσκολότερο, αν λάβουμε υπόψιν μας
α)τις ισχυρές αντιστάσεις των συνδικαλιστών, σάρξ εκ της σαρκός του ΠΑΣΟΚ.
β)την χρηματιστηριακή απαξίωση των εισηγμένων ΔΕΚΟ και κρατικών τραπεζών, που μοιραία χαμηλώνει πολύ τα προσδοκώμενα έσοδα.
γ)το βραχύ διάστημα εντός του οποίου πρέπει να πραγματοποιηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Εύλογα, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα: Θα μπορέσει ο κ. Παπανδρέου να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε και οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ το συνταγματικά προσδιορισμένο ανώτατο όριο της κυβερνητικής του θητείας. Εχει την δημοκρατική νομιμοποίηση να δεσμεύει την ελληνική κοινωνία, για την επόμενη δεκαετία;
Ποιοι προωθούν τη συγκυβέρνηση;
Επειδή προφανώς, αυτά τα βλέπουν και πολλοί άλλοι, επανέρχεται το σενάριο σχηματισμού κυβέρνησης που θα στηρίζεται σε μια ευρύτερη κοινωνική, αλλά και κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Λένε. Ποιοι προωθούν το σενάριο αυτό;
Πρώτον η Τρόικα: Οι «ελεγκτές» από το Φθινόπωρο διαπιστώνουν «μεταρρυθμιστική κόπωση». Από την άλλη έχουν ….απογοητευτεί από ορισμένους υπουργούς, οι οποίοι είτε από «ιδεοληψία» (Μπιρμπίλη) , είτε από «κομματικό πατριωτισμό» (Κατσέλη, Ρέππας) δείχνουν απρόθυμοι στην υλοποίηση των «μεταρρυθμίσεων». Ειδικά μετά τις ανακοινώσεις της 11ης Φεβρουαρίου, για την πώληση της δημόσιας περιουσίας (οι οποίες έγιναν εν γνώσει του υπουργού Οικονομικών) και την συνακόλουθη αντίδραση του Πρωθυπουργού, αμφιβάλλουν πλέον, « αν ο κ. Παπανδρέου μπορεί να φέρει σε πέρας τις αναληφθείσες υποχρεώσεις.»
Δεύτερον, το τραπεζικό σύστημα και οι γνωστοί διαπλεκόμενοι, οι οποίοι έχουν θεοποιήσει το μνημόνιο και το θεωρούν ως τη μοναδική διέξοδο σωτηρία τους. Από τη μια εκτιμούν ότι ο κ. Παπανδρέου θέλει, αλλά βλέπουν ότι δεν μπορεί άλλο. Από την άλλη φοβούνται ότι σε «μια περαιτέρω ενίσχυση του αντι-μνημονιακού μετώπου οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες γιατί μπορεί να οδηγήσουν την κοινωνία σε ακραίες διεκδικήσεις». Για αυτό και προσπαθούν να αποσπάσουν τον κ. Σαμαρά από το μέτωπο αυτό.
Τρίτον, τα γνωστά εξαπτέρυγα. Βέβαια, αυτοί αγωνίζονται περισσότερο για την προσωπική τους επιβίωση. Επειδή, όμως ούτε αξιόπιστοι θεωρούνται (Καρατζαφέρης), ούτε μεγάλη απήχηση στην κοινωνία διαθέτουν (Μπακογιάννη, Κουβέλης), χρησιμοποιούνται περισσότερο ως πολιορκητικός κριός για να οδηγήσουν σε συνεργασία τους μεγάλους.
Τέταρτον, ένας ετερόκλητος συνδυασμός στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία για διαφορετικούς λόγους το καθένα, θεωρούν ότι το βάρος της πολιτικής του μνημονίου είναι πολύ βαρύ για να το σηκώσει μόνο του το ΠΑΣΟΚ. Και αν το σηκώσει, τότε είναι σφόδρα πιθανό οι πολιτικές του μνημονίου να αποξενώσουν το ΠΑΣΟΚ από τα παραδοσιακά του ερείσματα με αποτέλεσμα την πολιτική και κοινωνική του απαξίωση και κατάρρευση.
Πέμπτον, παρόμοια ομάδα υπάρχει και εντός της Ν.Δ. Είναι πρώτον εκείνοι που πέρυσι προσπάθησαν να πείσουν τον κ. Σαμαρά να ψηφίσει το μνημόνιο . Είναι εκείνοι που φοβούνται ότι η «αντιμνημονιακή ρητορική θα απομονώσει τη Ν.Δ. από την ιθύνουσα ευρωπαϊκή τάξη και παραδοσιακά εσωτερικά της στηρίγματα.» Δεύτερον είναι κάποιες «νεοφιλελεύθερες εστίες», οι οποίες πιστεύουν σε συνταγές μνημονίου. Τέλος, είναι και μερικοί που …ευελπιστούν ότι αν ο κ. Σαμαράς συμμετάσχει σ΄ένα τέτοιο σχήμα θα εξέλθη αποδυναμωμένος. Ολοι αυτοί εκτιμούν ότι «η Ν.Δ. δεν θα μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αν οι επόμενες εκλογές προκηρυχθούν σύντομα. Είναι προτιμότερο να συμμετάσχουμε σε μια κυβέρνηση συνασπισμού, παρά να παραμείνουμε για μεγάλο διάστημα εκτός εξουσίας».
Ανάχωμα η νέα κοινωνική πλειοψηφία
Οι πρόωρες εκλογές μπορούν δικαιολογηθούν με το αίτημα της κυβέρνησης για νωπή εντολή.
Με εγκεκριμένη τη δανειοδότηση της χώρας, μια σύντομη προεκλογική περίοδο, δεν θα προκαλέσει και μεγάλες αναστατώσεις. Ούτως ή άλλως η Κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκεται ήδη πίσω σ΄ όλα τα χρονοδιαγράμματα. «Το χαμένο έδαφος μπορεί να καλυφθεί αν η νέα κυβέρνηση προχωρήσει ταχύτατα».
Βέβαια, προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτού του σεναρίου είναι η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης ενός από τα δυο μεγάλα κόμματα.
Για αυτό και τα σενάρια επτακομματικής βουλής, η επιλεκτική δημοσκοπική ενίσχυση συγκεκριμένων κομμάτων, η διαρκής απαξίωση των μεγάλων κομμάτων και η «σκανδαλώδης» υπέρ προβολή νεόκοπων αρχηγών. Για αυτό και η άμεση πίεση για σχετικές πρωτοβουλίες, πριν η κοινωνική αντίθεση στο μνημόνιο, εκφραστεί και πολιτικά.
«Ακόμα και αν τα δυο μεγάλα κόμματα έχουν απώλειες και τα ποσοστά τους κινηθούν
στο 30% θα μπορέσουν και τα δυο μαζί να συγκεντρώσουν «προεδρική πλειοψηφία», δηλαδή 180 βουλευτές και να σχηματίσουν μια ισχυρή κυβέρνηση. Σε κάθε, όμως, περίπτωση μπορεί να συμμετάσχει είτε ο Καρατζαφέρης, είτε η κα Μπακογιάννη, αν εισέλθει στη βουλη». Μας είπε δημοσκόπος που επεξεργάστηκε ένα τέτοιο σενάριο.
Συμπέρασμα: Οι ιθύνοντες νόες της συγκυβέρνησης θέλουν
α)να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη υλοποίηση του μνημονίου,
β)να δρομολογήσουν «συμβιβαστικές λύσεις» στα εθνικά θέματα.
Θα υπάρξουν αντιδράσεις; «ένας λαός εξουθενωμένος από τα μέτρα λιτότητας δεν θα έχει όρεξη για κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες.»
Τι μπορεί να σταματήσει αυτόν τον σχεδιασμό; Η δημιουργία μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας για την οποία μίλησε ήδη ο κ. Σαμαράς η οποία θα απαιτήσει μια λύση που να εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα της Ελλάδος και όχι των δανειστών της.
Υ.Γ. Την προσωπική μου άποψη την διατύπωσα εδώ «Μπορεί ο κ. Σαμαράς να κερδίσει τις εκλογές;"
http://www.antinews.gr/
Θα μπορέσει ο κ. Παπανδρέου;
Και όταν ο κ. Παπανδρέου αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, θα καταλάβει, αν δε το έχει καταλάβει ήδη, ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει, η κοινωνία δεν τον εμπιστεύεται και οι βουλευτές του με μισή καρδιά ψηφίζουν τα νομοσχέδιά. Ας ρωτήσει την κα Μπιρμπίλη. Και τα χειρότερα έρχονται.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, θα πρέπει να πάρει πρόσθετα μέτρα και να καταθέσει σύντομα πρόταση του για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ύψους 50 δις! Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ακατόρθωτο.
Αν σκεφτείτε ότι από τότε που άρχισαν οι ιδιωτικοποιήσεις, το δημόσιο εισέπραξε (και μάλιστα σε καλές μέρες) 20 περίπου δις, ενώ το 2010, αν και είχαν εγγράψει έσοδα 2 δις, ουδέν εισέπραξαν, τότε αντιλαμβάνεσθε το βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος.
Το σχέδιο καθίσταται ακόμα δυσκολότερο, αν λάβουμε υπόψιν μας
α)τις ισχυρές αντιστάσεις των συνδικαλιστών, σάρξ εκ της σαρκός του ΠΑΣΟΚ.
β)την χρηματιστηριακή απαξίωση των εισηγμένων ΔΕΚΟ και κρατικών τραπεζών, που μοιραία χαμηλώνει πολύ τα προσδοκώμενα έσοδα.
γ)το βραχύ διάστημα εντός του οποίου πρέπει να πραγματοποιηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Εύλογα, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα: Θα μπορέσει ο κ. Παπανδρέου να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε και οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ το συνταγματικά προσδιορισμένο ανώτατο όριο της κυβερνητικής του θητείας. Εχει την δημοκρατική νομιμοποίηση να δεσμεύει την ελληνική κοινωνία, για την επόμενη δεκαετία;
Ποιοι προωθούν τη συγκυβέρνηση;
Επειδή προφανώς, αυτά τα βλέπουν και πολλοί άλλοι, επανέρχεται το σενάριο σχηματισμού κυβέρνησης που θα στηρίζεται σε μια ευρύτερη κοινωνική, αλλά και κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Λένε. Ποιοι προωθούν το σενάριο αυτό;
Πρώτον η Τρόικα: Οι «ελεγκτές» από το Φθινόπωρο διαπιστώνουν «μεταρρυθμιστική κόπωση». Από την άλλη έχουν ….απογοητευτεί από ορισμένους υπουργούς, οι οποίοι είτε από «ιδεοληψία» (Μπιρμπίλη) , είτε από «κομματικό πατριωτισμό» (Κατσέλη, Ρέππας) δείχνουν απρόθυμοι στην υλοποίηση των «μεταρρυθμίσεων». Ειδικά μετά τις ανακοινώσεις της 11ης Φεβρουαρίου, για την πώληση της δημόσιας περιουσίας (οι οποίες έγιναν εν γνώσει του υπουργού Οικονομικών) και την συνακόλουθη αντίδραση του Πρωθυπουργού, αμφιβάλλουν πλέον, « αν ο κ. Παπανδρέου μπορεί να φέρει σε πέρας τις αναληφθείσες υποχρεώσεις.»
Δεύτερον, το τραπεζικό σύστημα και οι γνωστοί διαπλεκόμενοι, οι οποίοι έχουν θεοποιήσει το μνημόνιο και το θεωρούν ως τη μοναδική διέξοδο σωτηρία τους. Από τη μια εκτιμούν ότι ο κ. Παπανδρέου θέλει, αλλά βλέπουν ότι δεν μπορεί άλλο. Από την άλλη φοβούνται ότι σε «μια περαιτέρω ενίσχυση του αντι-μνημονιακού μετώπου οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες γιατί μπορεί να οδηγήσουν την κοινωνία σε ακραίες διεκδικήσεις». Για αυτό και προσπαθούν να αποσπάσουν τον κ. Σαμαρά από το μέτωπο αυτό.
Τρίτον, τα γνωστά εξαπτέρυγα. Βέβαια, αυτοί αγωνίζονται περισσότερο για την προσωπική τους επιβίωση. Επειδή, όμως ούτε αξιόπιστοι θεωρούνται (Καρατζαφέρης), ούτε μεγάλη απήχηση στην κοινωνία διαθέτουν (Μπακογιάννη, Κουβέλης), χρησιμοποιούνται περισσότερο ως πολιορκητικός κριός για να οδηγήσουν σε συνεργασία τους μεγάλους.
Τέταρτον, ένας ετερόκλητος συνδυασμός στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία για διαφορετικούς λόγους το καθένα, θεωρούν ότι το βάρος της πολιτικής του μνημονίου είναι πολύ βαρύ για να το σηκώσει μόνο του το ΠΑΣΟΚ. Και αν το σηκώσει, τότε είναι σφόδρα πιθανό οι πολιτικές του μνημονίου να αποξενώσουν το ΠΑΣΟΚ από τα παραδοσιακά του ερείσματα με αποτέλεσμα την πολιτική και κοινωνική του απαξίωση και κατάρρευση.
Πέμπτον, παρόμοια ομάδα υπάρχει και εντός της Ν.Δ. Είναι πρώτον εκείνοι που πέρυσι προσπάθησαν να πείσουν τον κ. Σαμαρά να ψηφίσει το μνημόνιο . Είναι εκείνοι που φοβούνται ότι η «αντιμνημονιακή ρητορική θα απομονώσει τη Ν.Δ. από την ιθύνουσα ευρωπαϊκή τάξη και παραδοσιακά εσωτερικά της στηρίγματα.» Δεύτερον είναι κάποιες «νεοφιλελεύθερες εστίες», οι οποίες πιστεύουν σε συνταγές μνημονίου. Τέλος, είναι και μερικοί που …ευελπιστούν ότι αν ο κ. Σαμαράς συμμετάσχει σ΄ένα τέτοιο σχήμα θα εξέλθη αποδυναμωμένος. Ολοι αυτοί εκτιμούν ότι «η Ν.Δ. δεν θα μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αν οι επόμενες εκλογές προκηρυχθούν σύντομα. Είναι προτιμότερο να συμμετάσχουμε σε μια κυβέρνηση συνασπισμού, παρά να παραμείνουμε για μεγάλο διάστημα εκτός εξουσίας».
Ανάχωμα η νέα κοινωνική πλειοψηφία
Οι πρόωρες εκλογές μπορούν δικαιολογηθούν με το αίτημα της κυβέρνησης για νωπή εντολή.
Με εγκεκριμένη τη δανειοδότηση της χώρας, μια σύντομη προεκλογική περίοδο, δεν θα προκαλέσει και μεγάλες αναστατώσεις. Ούτως ή άλλως η Κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκεται ήδη πίσω σ΄ όλα τα χρονοδιαγράμματα. «Το χαμένο έδαφος μπορεί να καλυφθεί αν η νέα κυβέρνηση προχωρήσει ταχύτατα».
Βέβαια, προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτού του σεναρίου είναι η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης ενός από τα δυο μεγάλα κόμματα.
Για αυτό και τα σενάρια επτακομματικής βουλής, η επιλεκτική δημοσκοπική ενίσχυση συγκεκριμένων κομμάτων, η διαρκής απαξίωση των μεγάλων κομμάτων και η «σκανδαλώδης» υπέρ προβολή νεόκοπων αρχηγών. Για αυτό και η άμεση πίεση για σχετικές πρωτοβουλίες, πριν η κοινωνική αντίθεση στο μνημόνιο, εκφραστεί και πολιτικά.
«Ακόμα και αν τα δυο μεγάλα κόμματα έχουν απώλειες και τα ποσοστά τους κινηθούν
στο 30% θα μπορέσουν και τα δυο μαζί να συγκεντρώσουν «προεδρική πλειοψηφία», δηλαδή 180 βουλευτές και να σχηματίσουν μια ισχυρή κυβέρνηση. Σε κάθε, όμως, περίπτωση μπορεί να συμμετάσχει είτε ο Καρατζαφέρης, είτε η κα Μπακογιάννη, αν εισέλθει στη βουλη». Μας είπε δημοσκόπος που επεξεργάστηκε ένα τέτοιο σενάριο.
Συμπέρασμα: Οι ιθύνοντες νόες της συγκυβέρνησης θέλουν
α)να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη υλοποίηση του μνημονίου,
β)να δρομολογήσουν «συμβιβαστικές λύσεις» στα εθνικά θέματα.
Θα υπάρξουν αντιδράσεις; «ένας λαός εξουθενωμένος από τα μέτρα λιτότητας δεν θα έχει όρεξη για κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες.»
Τι μπορεί να σταματήσει αυτόν τον σχεδιασμό; Η δημιουργία μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας για την οποία μίλησε ήδη ο κ. Σαμαράς η οποία θα απαιτήσει μια λύση που να εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα της Ελλάδος και όχι των δανειστών της.
Υ.Γ. Την προσωπική μου άποψη την διατύπωσα εδώ «Μπορεί ο κ. Σαμαράς να κερδίσει τις εκλογές;"
http://www.antinews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου