του Κώστα Ροδινού
Μετά τη συνάντηση του κ. Σαμαρά με τον κ. Παπανδρέου, την περασμένη εβδομάδα, σημειώναμε εδώ,  ότι «το παιγνίδι μεταξύ Σαμαρά και Παπανδρέου τώρα αρχίζει».

Πρόκειται για ένα παιχνίδι με το χρόνο.
Ένα παιχνίδι  για το ποιός θα χρεωθεί ή θα κληθεί να διαχειριστεί μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας.

Αλήθεια, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι ο κ. Καρχιμάκης προέβη σ’ αυτήν την πρωτοφανή αθλιότητα,  να χρεώσει  δηλαδή στη Ν.Δ. εκείνο το διαβόητο mail, εν αγνοία του κ. Παπανδρέου;  Θα έκανε κάτι, τόσο σοβαρό, χωρίς τη συγκατάθεση του πρωθυπουργού;

Η  μεθόδευση  προφανής:  «όσο μεγαλύτερο είναι ένα ψέμα, τόσο ευκολότερα γίνεται πιστευτό». Βασική αρχή στη θεωρία της προπαγάνδας. Τη γνωρίζουν ακόμα  και οι αρχάριοι..

Παράταση χρόνου
Ο κ. Παπανδρέου ξέρει, και το 2009 όπως πανηγυρικά αποδεικνύεται κάθε μέρα ήξερε,  ότι το σχέδιο του,  δεν βγαίνει. Και όχι μόνο δεν βγαίνει, αλλά είναι καταστροφικό για τη χώρα.

Δεν αντιμετωπίζει, ούτε κατ’ ελάχιστον,  τον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος,
Σημειώναμε, πάλι εδώ, ότι   ο κ. Σαμαράς είχε ζητήσει από τον πρωθυπουργό να διαπραγματευτεί  και να πετύχει
-Ευρωομόλογο                                                                                                      
-το Αναπτυξιακό Ευρωπαϊκό Ομόλογο                                                              
-την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του Δανείου των 110 δισ.,                
-τη μείωση του κόστους δανεισμού.                                                                      
– την επαναγορά των ελληνικών Ομολόγων.                                                        
– η ικανοποίηση αυτού του πακέτου, σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να συνδεθεί με τη λήψη νέων μέτρων εισπρακτικού  χαρακτήρα»
Θέτοντας τα αιτήματα αυτά ο κ. Σαμαράς, όχι μόνο έφερνε τον κ. Παπανδρέου σε δύσκολη θέση «αλλά ουσιαστικά ακύρωνε το μνημόνιο στην πράξη». Γιατί ζητούσε πράγματα πέραν του μνημονίου,
Ένα τέτοιο «πακέτο» θα άλλαζε, εννοείται προς το καλύτερο, την προοπτική της ελληνικής οικονομίας.
Αυτό, λοιπόν,  που «πέτυχε» ο κ. Παπανδρέου, δηλαδή αυτό που του δόθηκε,  ήταν μια απλή «παράταση χρόνου».  Τίποτα περισσότερο.
Αυτόν τον χρόνο θέλει τώρα να διαχειριστεί  πολιτικά προκειμένου να οργανώσει τη … δραπέτευσή του.

Τι θα κερδίσει;
Σημειώναμε και πάλι εδώ, ότι το δύσκολο για τον κ. Σαμαρά, δεν είναι να κερδίσει τις εκλογές.  Όπως έδειξε και σήμερα, με την καταλυτική του εμφάνιση στη Βουλή, μπορεί να το καταφέρει.
Το δύσκολο είναι,  όταν κερδίσει,  τι οικονομία θα κληρονομήσει.
Τι θα κληθεί να διαχειριστεί;
Γιατί τι νόημα θα είχε, εκ των πραγμάτων, να αναλάβει ως  «Σύνδικος Πτωχεύσεως»;
Ο κ. Παπανδρέου, κατά την προσφιλή του τακτική,  μας παραπλανά.
Το κόλπο έπιασε μια φορά, μια  χαρά,  με τον κ. Καραμανλή.
Νομίζει ότι μπορεί να το ξανακάνει!
Για αυτό, ενώ τάχαμου μιλάει για συναίνεση, στην ουσία επενδύει στη ρήξη.
Ο κ. Παπανδρέου θα ήταν πραγματικά ευτυχής, αν κατάφερνε να χρεώσει στον κ. Σαμαρά τα σημερινά του αδιέξοδα.
Αυτή είναι η στρατηγική του.
Και όσο ο κ. Σαμαράς, δεν «πέφτει στην παγίδα»,  τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτεται.
Το καίριο ερώτημα είναι πότε η οικονομία μας θα διαβεί «το σημείο της μη επιστροφής».
Με άλλα λόγια, πόσο χρόνο έχουμε ακόμα;
Αυτό περιμένουμε να μας το εξηγήσει ο κ. Σαμαράς στο «Ζάππειο 2».