Εκλογές για το ευρώ

Το διπλό αυτογκόλ των Γερμανών, η «σωτηρία» και ο άτυπος εμφύλιος

του Ι.Κ.Πρετεντέρη

Είναι δυνατόν οι Γερμανοί να έβαλαν δύο αυτογκόλ μέσα σε τρεις εβδομάδες; Φαίνεται πως είναι.

Πρώτα το θέμα του επιτρόπου στην Αθήνα κι ύστερα η προσπάθεια να τεθεί η Ελλάδα υπό«πολιτική εποπτεία» λειτούργησαν περίπου σαν μπούμερανγκ για τους εμπνευστές τους.

Ποιοι είναι αυτοί;

Οι ευθύνες αποδίδονται πρωτίστως στον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που αποτέλεσε τον «επικοινωνιακό πολιορκητικό κριό» κατά της Ελλάδας, αλλά και γενικότερα στις κυβερνήσεις των λεγόμενων «χωρών 3Α» - κυρίως Ολλανδία, Φινλανδία και Αυστρία.

Το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο από το αναμενόμενο. Η πίεση προς την Ελλάδα (στο όνομα της «ελληνικής αναξιοπιστίας») κινήθηκε τόσο πολύ έξω από την κοινοτική λογική και πρακτική ώστε ενεργοποίησε όχι μόνο αρνητικά ανακλαστικά αλλά και μια γενικότερη«αντιγερμανική» δυσφορία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι βρήκε αντίθετους ακόμη και παραδοσιακούς συμμάχους της Γερμανίας στα ευρωπαϊκά δρώμενα, όπως τον πρόεδρο του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και τον επίτροπο Ολι Ρεν.

Θεωρητικά λοιπόν η γερμανική επίθεση εναντίον της Ελλάδας είχε την τύχη των γερμανικών τεθωρακισμένων στη Μάχη των Αρδενών. Εμεινε στα μισά. Δεν είναι βέβαιο όμως ότι και η μάχη θα έχει τελικά την ίδια κατάληξη.

Για έναν πολύ απλό λόγο.

Αν ένα μέρος της γερμανικής ηγεσίας υπό τον υπουργό Οικονομικών έχει όντως αποφασίσει ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ κοστίζει λιγότερο από την παραμονή της, τότε είναι προφανές ότι (αργά ή γρήγορα) οι εχθροπραξίες θα επαναληφθούν με κάποια άλλη αφορμή.

Αφενός επειδή αποκλείεται εκ των πραγμάτων να φέρει η Ελλάδα σε πέρας τις νέες υποχρεώσεις που ανέλαβε την περασμένη Κυριακή, άρα οι αφορμές δεν θα λείψουν.

Αφετέρου επειδή η συνεχής επιβάρυνση μιας χώρας με πρόσθετες και παράλογες απαιτήσεις μπορεί εκ των πραγμάτων να την οδηγήσουν αυτοβούλως σε ένα άλμα στο κενό.

Είναι μια στρατηγική «εθελουσίας εξόδου από το ευρώ», η οποία μπορεί να αποδειχθεί θανατηφόρα αποτελεσματική. 

Ακόμη περισσότερο που διαθέτει στο εσωτερικό της χώρας μας δύο αντικειμενικούς συμμάχους.

Πρώτον, το «μέτωπο της δραχμής». Οσους δηλαδή επενδύουν ανοιχτά στην πολιτική και οικονομική εκτροπή, όπως ένα μέρος της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς, διάφορα παρασιτικά επιχειρηματικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα, καθώς και ένα τμήμα των μέσων ενημέρωσης που νομίζει ότι το γενικό ναυάγιο θα διασφαλίσει τη δική του επιβίωση ή ανάδειξη.

Δεύτερον, τους «Γερμανοτσολιάδες». Οσους δηλαδή, στις επιχειρήσεις, στον Τύπο ή στην πολιτική, αντιμετωπίζουν το μνημόνιο όχι ως επαχθή δοκιμασία αλλά περίπου ως θεόπεμπτη ευκαιρία για να απαλλαγεί η ελληνική κοινωνία από τις αμαρτίες της. Αυτοί βαφτίζουν το ναυάγιο «σωτηρία», μεγιστοποιούν το κοινωνικό κόστος με μια προκλητική ιδεολογική παιδαγωγική και καθιστούν τόσο δυσβάσταχτη την παραμονή στο ευρώ ώστε μετατρέπουν την έξοδο σε θεμιτή κι ελκυστική επιλογή.

Ποιοι θα αντιταχθούν σε αυτή τη στρατηγική; Δυστυχώς δεν υπάρχει πολύς κόσμος.

Ο κοινωνικός μεσαίος χώρος που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας έχει υποστεί τεράστιο πλήγμα από την οικονομική συνταγή του μνημονίου και έχει δραματικά αποδυναμωθεί. Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα πνέει δυστυχώς τα λοίσθια.

Ο πολιτικός μεσαίος χώρος (το άθροισμα δηλαδή της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς) κλυδωνίζεται σοβαρά - μάρτυρας οι τελευταίες εξελίξεις με την ψηφοφορία στη Βουλή… Ουσιαστικά μόνο η ΝΔ εξακολουθεί να διατηρεί τα δημοσκοπικά χαρακτηριστικά (σχετικά) μεγάλου κόμματος.

Την ίδια στιγμή, οι συντεταγμένοι θεσμοί της Πολιτείας έχουν ουσιαστικά παραλύσει κάτω από το βάρος της ανεπάρκειάς τους, αλλά και ενός άτυπου εμφυλίου που έχουν εξαπολύσει η άκρα Δεξιά και η άκρα Αριστερά.

Υπό αυτές τις συνθήκες οδηγούμαστε στις κρισιμότερες εκλογές της Μεταπολίτευσης. Εκλογές για το ευρώ και την Ευρώπη. Εκλογές που θα κρίνουν όχι το μέλλον μιας κυβέρνησης ή μιας παράταξης αλλά το μέλλον του τόπου.

Διότι αν το μετεκλογικό τοπίο μοιάζει με το σημερινό προεκλογικό, αν οι εκλογές δρομολογήσουν την εκτροπή, αν αναδείξουν τη χώρα ως ακυβέρνητη πολιτεία, τότε οΣόιμπλε και η παρέα του δεν πρόκειται να χάσουν ξανά την ευκαιρία.

Ακόμη κι αν οι γαλλικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν σχεδόν ταυτοχρόνως με τις ελληνικές (22 Απριλίου) δημιουργήσουν έναν διαφορετικό ευρωπαϊκό συσχετισμό.

 πηγη:tovima