Μια φορά κι έναν καιρό ήταν οι εθνικοί ευεργέτες

του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη

Με την ένδεια και τη φτώχεια να στρογγυλοκάθονται στα σπίτια των Ελλήνων και να μη λένε να ξεκολλήσουν… Με την αδιαφορία των δημάρχων να μη θέλουν να ακολουθήσουν το συγκινητικό παράδειγμα των δύο ευαίσθητων Ιταλών συναδέλφων τους που έδωσαν το μισθό τους για την Ελλάδα… Με τα κανάλια να τρομοκρατούν για τη συνεχιζόμενη κατάσταση, αναρωτιέμαι για ένα πράγμα: Πού πήγαν οι Ελληνες πλούσιοι;

Οι πραγματικοί πλούσιοι, αυτοί που κάποτε λογαριάζονταν ως εθνικοί ευεργέτες. Και ήταν! Μιλώ για τους πραγματικούς πλούσιους κι όχι για τα λαμόγια του νεοπλουτισμού και του πλαστικού χρήματος που εξέθρεψε το ΠΑΣΟΚ. Δεν εννοώ εκείνους που έφτιαξε ο παπανδρεϊσμός, ούτε τους άλλους που χρηματοπίστωσε ο σημιτισμός και με το πλαστικό χρήμα πουλούσαν φιγούρα στους άλλους λιμασμένους ότι καπνίζουν πούρα μόνο των 5.000 ευρώ!

Αλήθεια, για να έχουν φτάσει να υπάρχουν πούρα τέτοιων αστρονομικών μεγεθών, θα πρέπει να όρισαν αυτή την τιμή τα παγκόσμια λαμόγια του πλαστικού χρήματος. Διότι αν τα κάπνιζαν οι σεΐχηδες κι οι πετρελαιάδες, τα πούρα θα κόστιζαν 5.000 ευρώ από δεκαετίες, μια κι οι εμίρηδες προϋπήρχαν.

Δεν μιλώ γι’ αυτούς. Μιλώ για τους πλούσιους. Που παρακολουθούν αμέτοχοι τις εκκλήσεις, αληθινές ή ψεύτικες, διαφόρων φορέων και καναλιών, που προβάλλουν το υστέρημα του φτωχού ο οποίος σπεύδει να φροντίσει στο σούπερ μάρκετ της περιοχής του και το καλάθι εκείνο που πηγαίνει στους απόρους. Γιατί δεν κάνουν την ανάλογη έκκληση προς τους εύπορους, γιατί ο Κάρολος Παπούλιας, τώρα που έδωσε το μισθό του, κάλεσε μόνο την Εκκλησία και δεν απηύθυνε κι ένα μήνυμα προς τους αληθινά πλούσιους; Τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους, τον ΣΕΒ;

Κάποτε η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της χάρη στους ευεργέτες μας. Σε εκείνους τους Ελληνες που πρόκοψαν και πλούτισαν, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, και ήρθαν στη συνέχεια εδώ με τα χρήματά τους για να φτιάξουν ιδρύματα, νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια.

Δεν μιλάω για ελεημοσύνη. Μιλάω για πράξη. Ενα ίδρυμα στέγασης απόρων, ένα νοσοκομείο απόρων, ένα σχολείο στο οποίο, με πρωτοβουλία των αληθινά -το τονίζω- πλουσίων θα αναλάμβαναν να παρέχουν συσσίτια σε όλους τους μαθητές ώστε να μη φέρνουν σε δύσκολη θέση, σαν να ήταν μιάσματα, εκείνα τα παιδιά που στο σπίτι τους δεν στρώθηκε τραπέζι.

Μα τι έγινε; Με την πληθώρα του «πλουτισμού» χάθηκαν οι πραγματικοί πλούσιοι; ΄Η μήπως ο πλούτος έχασε τη σημασία του και την ενεργό συμμετοχή του και προσφορά του αλλά και την αποστολή του στη δοκιμαζόμενη κοινωνία;

Πηγη:EΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ