Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ζορίζομαι για να παρουσιάσω ένα άρθρο που θα διέπεται από ψυχραιμία
και δεν θα επηρεαστεί από τα συναισθήματα που μου “γέννησε” ο πρώτος
τελικός και ακόμα περισσότερο η εμφάνιση – φάντασμα του Ολυμπιακού στο
ΟΑΚΑ, μια ακόμα στην μακρά λίστα των κάκιστων εμφανίσεων εκεί την
τελευταία διετία.
Με την κατάρα των τελικών, σε αυτό το γήπεδο, να συνεχίζεται και να επεκτείνεται εφιαλτικά για τους κόκκινους.
Ποτέ, μα ποτέ, δεν έχει νικήσει σε σειρά τελικών στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός και όποιος σκέφτεται, αν όχι το βράδυ της Πέμπτης, πότε, δεν έχει δα και μεγάλο άδικο. Αν και στο μπάσκετ όλα τα έχουν συμβεί, όλα γίνονται.
Ευτυχώς για μένα, παρακολούθησα τον αγώνα σε… καταστολή και με ελάχιστους σφυγμούς. Κάτι οι εικόνες και το μπασκετικό “γέμισμα” που βίωσα στο Μιλάνο με αποκορύφωμα τον φοβερό και τρομερό τελικό, κυρίως το γεγονός ότι την Πέμπτη μετακόμιζα και από τις 6 ώρα το πρωί ήμουν στο “πόδι”, ήταν στοιχεία που με βοήθησαν να δω τον αγώνα υπερβολικά ήρεμος και με προσπάθεια για να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.
Ε, αφού με τέτοια κούραση δεν με πήρε ο… ύπνος σε αυτό το παιχνίδι, δεν ανησυχώ. Μπορώ να δω οποιοδήποτε ματς μπάσκετ και να κατορθώσω να μην κοιμηθώ!
Τι ήταν αυτό το πράγμα; Η ποιότητα στα ντέρμπι αιωνίων την τελευταία διετία είναι συνολικά αρκετά κάτω από το μέσο όρο που είχαμε συνηθίσει, αλλά ο πρώτος τελικός από μπασκετικής άποψης αμιγώς για ένα ουδέτερο παρατηρητή, ήταν σκέτο έκτρωμα.
Πολύ κακό παιχνίδι ποιοτικά, μπορείς να το πεις και απαράδεκτο.
Ανάλυση – κατάρριψη λογικής
Πάμε στην ψυχοφθόρα ανάλυση… Πρώτα από όλα είδαμε για μια ακόμα φορά το ίδιο έργο. Χαμηλό σκορ, χαμηλό τέμπο, ελάχιστη δημιουργικότητα, λίγους πόντους και τον Παναθηναϊκό να κερδίζει, αυτή την φορά περισσότερο από ποτέ γιατί ήταν ανίκανος να νικήσει ο Ολυμπιακός.
Κατ’ εμέ ο πρώτος τελικός πρέπει να διαχωριστεί σε τρία διαφορετικά κομμάτια. Το ένα η πρώτη περίοδος. Ο χειρότερος Ολυμπιακός που θυμάμαι από την άνοιξη του 2011-12 κι έπειτα. Αποκαρδιωτικός, στα όρια του εξοργιστικού αν σκεφτεί κανείς πως πρέπει να έχει όλα τα κίνητρα του κόσμου, πως μόνο το πρωτάθλημα του έχει απομείνει, πως αποκλεισμένος από το φάιναλ φορ είχε πάρα πολλές μέρες να δουλέψει αγωνιστικά και πνευματικά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τους τελικούς.
Και πως ξεκίνησε ο Ολυμπιακός στους τελικούς, ενώ υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι πιο προετοιμασμένος και να στείλει μήνυμα πως ήρθε η ώρα του να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα με μειονέκτημα έδρας;
Περπατώντας! Απίστευτο. Πιο “κοιμισμένος” και από μένα που με την βοήθεια του καφέ προσπάθησα να δώσω δύο ακόμα ώρες στον οργανισμό μου.
Μιλάμε ότι η ενέργεια στην αρχή ήταν ελάχιστη. Οι κόκκινοι πήγαιναν πάντα δεύτεροι στην μπάλα, σου έδιναν την εντύπωση πως έπαιζαν σε φιλικό παιχνίδι, στην άμυνά τους έτρωγαν το ένα ποστ – απ καλάθι μετά το άλλο και στην επίθεση ήταν τραγελαφικοί.
Το κλασικό γύρω – γύρω όλοι στο ΟΑΚΑ και στην μέση ο κανένας. Το 19-6 ήταν εξόχως τιμητικό στην αυλαία του πρώτου δεκαλέπτου και είναι τυχερή η ομάδα που ο αντίπαλος ήταν και παρέμεινε “δυσκοίλιος επιθετικά” ως το τέλος. Αλλιώς, με τέτοια εικόνα και προσέγγιση στην αρχή, μια ομάδα που πετούσε “φωτιές”, ενδεχομένως θα τον διέσυρε τον Ολυμπιακό.
Το δεύτερο μέρος που κύλησε με το ίδιο μοτίβο είναι η 2η και η 3η περίοδος. Η πολύ μέτρια εμφάνιση του Παναθηναϊκού και η απίθανα άστοχη βραδιά του από το τριποντο, έδωσαν δικαίωμα και πάμπολλες ευκαιρίες στον Ολυμπιακό που συνέχιζε να είναι σκορπιοχώρι στην επίθεση, να μείνει μέσα στο παιχνίδι.
Ναι, κέρδισε σε αυτό το διάστημα με 32-35. Ε, και; Δεν συνιστά και καμία σοβαρή επιτυχία, όταν σε αυτο το κομμάτι που διήρκεσε 20 λεπτά, οι γηπεδούχοι συνέχιζαν να αστοχούν, δεν μπορούσα να βάλουν ούτε ΕΝΑ σουτ από μακριά και είχαν χαλαρά τον Ολυμπιακό στο +10 και βάλε, παίζοντας κακό μπάσκετ.
Μυστήριο
Για να φτάσουμε στο 3ο κομμάτι που διαχωρίζω. Έκανε μπαμ ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να “τελειώσει” το ματς, παρά την σταθερά αποκαρδιωτική εμφάνιση του Ολυμπιακού. Το επίπεδο ενέργειας στο παιχνίδι του μειωνόταν, τρίποντο δεν έβαζε ούτε με αίτηση – το βασικό όπλο των πράσινων σε όλες τις μεγάλες τους νίκες την τελευταία διετία, από τότε που διαφοροποίησαν άρδην το αγωνιστικό τους στιλ – και ως γνωστόν, παιχνίδι με πλάτη από το “5” δεν έχει.
Δεν διαδραμάτισε ρόλο και ο Λουκάς που μπορεί να κάνει ζημιές με τα ποστ – απ του, σουτ δεν έμπαινε, οπότε πως να σκοράρει ο Παναθηναίκός; Δεν είχε τρόπο. Βρήκε, όμως… τρόπους ο Ολυμπιακός μετά το μίνι – ξέσπασμα και το 12-0 σερί, να χάσει!
Να χαρίσει ακόμα ένα ντέρμπι στον αντίπαλό του με τρόπο ακατανόητο και “αποπνικτικό” αν σκεφτείς το πρόσφατο παρελθόν και το δεις συσσωρευτικά. Κάπως ετσι φτάσαμε στο μυθικό, στο απίστευτο 6/6 στα κρίσιμα ντέρμπι πέρυσι και φέτος, στην διετία που για μένα βλέπουμε τον χειρότερο Παναθηναϊκό της τελευταίας δεκαετίας.
Μιλάμε, κάτι παραπάνω από σεβασμό πρέπει να έχει το τριφύλλι για τον Ολυμπιακό. Κανένα λουλουδάκι, μια γλάστρα, ένα καλαθιάκι με ποτά και σοκολάτες δεν βλάπτει! Έτσι, για να μην θεωρηθεί και αχάριστος ο Παναθηναϊκός.
Αν καθίσει κανείς και δει τα 140” από το 51-53 στο τρίποντο του Λοτζέσκι, μέχρι το 59-53, θα συνειδητοποιήσει πως σαν άλλος Κολόμβος, ο Ολυμπιακός ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ξανά κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να χάσει ΚΑΙ σε αυτό το ντέρμπι και σε αυτό τον τελικό!
Οι γηπεδούχοι με 8 λεπτά χωρίς καλάθι, φορτωμένοι και με υπερβολική πίεση, πλέον, ξέχωρα από τα μπασκετικά τους προβλήματα και με 7 από τους 10 παίκτες στο ροτέισον του Αλβέρτη ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ εκτός παιχνιδιού, ΠΑΛΙ ΝΙΚΗΣΑΝ!
Τι λουλούδια και σοκολάτες, εδώ απαιτείται ένα πολύ πιο ακριβό δώρο!
Από το 51-53 και πριν σκοράρει ο Παναθηναϊκός για να ισοφαρίσει, ο Ολυμπιακός κατάφερε να χάσει 3 επιθέσεις. Έλα, όμως, που οι πράσινοι δεν σκόραραν.
Έπρεπε να βρει άλλο τρόπο η ομάδα για να χριστεί αυτόχειρας ξανά στο ΟΑΚΑ. Σε ειδική κατάσταση άμυνας και με ελάχιστο χρόνο, ο Παναθηναϊκός με μια απλή και όμορφη κομπίνα, έβγαλε τον Διαμαντίδη εντελώς μόνο του για 3. Αστόχησε.
Πάει κι αυτός ο τρόπος… Υπήρχε άλλος; Ναι, να χαθεί το ριμπάουντ! Μια ο Πρίντεζης που άργησε να πάρει θέση για το αμυντικό, μια ο Κόλινς που ξέχασε τον Ματσιούλις – γκολ φάουλ λίγο πιο πριν – συνέχισε να παλεύει ο Ολυμπιακός για να χάσει.
Παρότι οι αβλεψίες, η έλλειψη αποφασιστικότητας και τα διαδοχικά λάθη στις λεπτομέρειες ήταν γεγονός, το ματς ήταν στο 53-53 με την κατοχή στον Ολυμπιακό.
Χρειαζόταν κι άλλη προσπάθεια. Ε, έκανε δύο σερί λάθη ο Περπέρογλου, ΕΒΑΛΕ ΠΑΛΙ το κρίσιμο καλάθι ο Ματσιούλις με τον ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ τρόπο – ποστ απ από αριστερά, αριστερό λει απ – έχασε ο Σπανούλης μόνος του το τρίποντο – τελευταία ευκαιρία να πάει στο -1 η ομάδα με 10” να απομένουν και καληνύχτα σας.
Σεμιναριακού επιπέδου μάθημα και από τους δύο με τίτλο: Πως να χαρίσετε ένα τελικό. Απλά, ο
Ολυμπιακός για μια ακόμα φορά κατόρθωσε να είναι ακόμα χειρότερος στα κρίσιμα. Λες και μιλάμε για καμία ομάδα χωρίς εμπειρία, χωρίς παραστάσεις επιτυχιών, χωρίς επίγνωση της σημαντικότητας του μπρέικ στο πρώτο παιχνίδι.
Με σουίπ “καθάρισε” ο Παναθηναϊκός πέρυσι, ο Ολυμπιακός με όσα έχουν προηγηθεί έπρεπε να μασάει σίδερα και τελικά στο τέλος είχε το ντέρμπι στα χέρια του παρά την κάκιστη εμφάνιση και έλιωσε σαν… καραμέλα.
Με την “καραμέλα” της διαιτησίας που πολλές φορές έχει γεύση και ουσία, να ΜΗΝ υφίσταται. Μιλάμε για την χαμένη ευκαιρία των 0 δικαιολογιών. Όχι μια, ούτε μισή δεν υπάρχει.
Λιγότερος κόσμος από ποτέ, πολύ καλή διαιτησία, ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ Παναθηναϊκός που θυμάμαι σε τελικό στο ΟΑΚΑ από το 2000 και μετά – τουλάχιστον – αλλά είπαμε.
Παρότι ήταν πραγματικά δύσκολο, ο Ολυμπιακός ανακάλυψε τους τρόπους να χάσει. Αυτή την φορά ήταν ήθελε μεγάλη προσπάθεια για να τα “καταφέρει”.
Κι, όμως, τα κατάφερε
Έχασε από μια ομάδα που…
Αποσυνδέστε από τη μνήμη σας το τελικό σκορ και διαβάστε από ποια εμφάνιση αντιπάλου ομάδας έχασε ο Ολυμπιακός σε μια αναμέτρηση που θεωρητικά πήγε “ορκισμένος” για να την κερδίσει.
ΈΧΑΣΕ από την ομάδα που τα τελευταία δύο χρόνια σε ΟΛΕΣ τις μεγάλες της νίκες έχει ως “όπλο” τα τρίποντα και αυτή την φορά σούταρε με το μη ρεαλιστικό 1/20. Ναι, ο Παναθηναϊκός είχε 5% στα τρίποντα και κέρδισε!!!!!!!!
ΈΧΑΣΕ από μια ομάδα που είχε σε 40 λεπτά 8 ασίστ και 11 λάθη!
ΈΧΑΣΕ από ένα αντίπαλο που σε 30 λεπτά (μετά την πρώτη περίοδο) έβαλε μέσα στην έδρα του 40 πόντους.
ΈΧΑΣΕ με τον Παναθηναϊκό να παίρνει από τους Φώτση, Κάρι, Μπράμο, Ούκιτς, Ράιτ (τους 5 από τους 10 που έπαιξαν δηλαδή) 8 πόντους συνολικά!!!
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ από όλα για μένα; Πάλι έχασε από τον Λεμπρόν… Ματσούλις! Ε, όχι πάλι από τον ίδιο παίκτη με τον ίδιο τρόπο. Καταντάει γραφικό πλέον.
ΛΕΓΑΜΕ οι κακομοίρηδες όταν στον ημιτελικό κυπέλλου ο Ολυμπιακός πάλι είχε βρει τον τρόπο να ηττηθεί στο ΟΑΚΑ και να χάσει τον πρώτο τίτλο της σεζόν από ένα κάκιστο και ανασφαλή Παναθηναϊκό, πως αυτή πρέπει να είναι η τελευταία φορά που θα χαθεί ντέρμπι από τα ποσταρίσματα του Ματσιούλις.
Που να ξέραμε πως θα φτάσουμε 22 του Μάη και στον πρώτο τελικό ο Παναθηναϊκός θα σέρνεται (ο Ολυμπιακός σχεδόν πάντα σέρνεται στο ΟΑΚΑ, οπότε δεν συνιστά πια είδηση) και θα νικήσει ΠΑΛΙ ΛΟΓΩ Ματσιούλις!
Είναι εξοργιστικό όχι απλά πως τον κράτησε αλλά έβαλε ΤΟ ΙΔΙΟ καλάθι 46”! Τρίπλα, κώλο, τρίπλα, κώλο, λει απ και ο Ντάνστον από πίσω να… ρεμβάζει αντί να πάει στην βοήθεια.
Είναι να απορείς πραγματικά.
Τι δούλευαν ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΜΗΝΑ ρε παιδιά στην προπόνηση ενόψει των τελικών; Τι;
ΑΚΟΜΑ χειρότερος ο Ολυμπιακός από τα προηγούμενα παιχνίδια ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους τομείς.
Αυτό που δεν χωνεύεται με τίποτα είναι πως η προσπάθεια να χάσει… δικαιώθηκε με τον Παναθηναϊκό να είναι πραγματικά αποκαρδιωτικός.
Είμαι 100% σίγουρος και έχω φίλους μπασκετικούς Παναθηναϊκούς πως οι ίδιοι δεν άντεχαν να βλέπουν το μπάσκετ που παρουσίαζε η ομάδα τους και όταν τελείωσε η αναμέτρηση πραγματικά θα προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν πως κέρδισαν – και – αυτό το ματς.
Συνειδητοποιούμε, λοιπόν, εμείς πως ήταν ο Ολυμπιακός;
Λίγα, έχει συνέχεια
Αν ο Ολυμπιακός χάσει ξανά το πρωτάθλημα από αυτό τον Παναθηναίκό, θα μιλάμε για παταγώδη αποτυχία.
Μόλις τελειώσουν οι τελικοί θα γίνει η αποτίμηση της σειράς, αλλά και της σεζόν. Με την υποσημείωση πως ο Παναθηναίκός έχει πάρει όλα τα πρωταθλήματα από το 1998 κι έπειτα με εξαίρεση το 2002 και το 2012 (κάθε δέκα χρόνια…) και πως ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι του 2012 ήταν ΈΤΗ ΦΩΤΟΣ μπροστά από τον αντίπαλό του σε κορμό, ποιότητα, ετοιμότητα.
Θέλω να είμαι δίκαιος και ειλικρινής.
Είμαι πολύ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ για όσα μου χάρισε αυτή η ομάδα στην Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια. Θα τους ευγνομονώ μια ζωή και κρατάω μέσα μου ανεξίτηλες τις εικόνες. Πιστεύω θα ζήσουμε κι άλλες.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ, όμως, το λέω και το νιώθω που με σημείο εκκίνησης το καλοκαίρι του 2012 ο Παναθηναϊκός (αυτός ο Παναθηναϊκός, όχι οι ομαδάρες που διέθετε άλλες σεζόν) έχει τον Ολυμπιακό στο 6/6, του έχει πάρει 3/3 τίτλους και πάει για το 4/4.
Ντρέπομαι και είμαι απόλυτα ανίκανος μπροστά σας, για να το εξηγήσω μπασκετικά.
Όπως δεν μπορώ να βρω εξήγηση – ούτε όσοι προπονητές έχω ρωτήσει – για την ανατροπή στον τελικό της Κωνσταντινούπολης και πιστεύω πως δεν υπάρχει, ούτε για αυτό το παρατεταμένο ΧΑΛΙ ΜΑΥΡΟ στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό δύναμαι να παρουσιάσω μια επαρκή εξήγηση.
Απλά, δεν εξηγείται.
Πινελιές του μυαλού
Δεν θα μπω στην διαδικασία της ατομικής κριτικής μετά από μια τόσο τραγική εμφάνιση. Απλά θα γράψω τι πρέπει να δούμε από εδώ και πέρα, σε μια υπόθεση εργασίας κατάκτησης του τίτλου από τον Ολυμπιακό. Κάποιες αναφορές μόνο.
*Τον κόουτς Μπαρτζώκα πιο ήρεμο στον πάγκο, να καταναλώνει την ενέργειά του σε σκέψη, αντίδραση και ουσιαστικά ΒΟΗΘΕΙΑ και προσανατολισμούς για τους παίκτες και την ομάδα μέσα στο γήπεδο. Το να βλέπω ξανά τον Ολυμπιακό να είναι συνονθύλευμα και να μην βλέπεται σε ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό και τον Μπαρτζώκα να αναλώνεται σταθερά σε χειρονομίες και διαμαρτυρίες προς πάσα κατεύθυνση, με κουράζει απόλυτα πια.
*Θέλω να δω τον Βασίλη Σπανούλη να κάνει επιτέλους ευρωπαϊκές εμφανίσεις και να δείχνει απέναντι στον Παναθηναϊκό το αληθινό πρόσωπο του ηγέτη που έχουμε αγαπήσει. Τώρα τον χρειάζεται ο Ολυμπιακός. Το θέλει κι αυτός όσο κανείς το πρωτάθλημα. Να βρει τρόπο απλά να είναι ο εαυτός του σε αυτές τις μάχες. Το “χρωστάει” σε όσους αγαπάνε αληθινά τον Ολυμπιακό και τον ίδιο , αλλά ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ στον εαυτό του. Τα ίδια ισχύουν πάνω – κάτω και για τον Πρίντεζη.
*Θέλω να εμφανιστούν ο Μάντζαρης και ο Σλούκας.
*Θέλω να καταλάβω γιατί αποκτήθηκε ο Σερμαντίνι με τόσα πολλά χρήματα για 3 μήνες – ελεύθερος μόλος τελειώσει η σεζόν – και “κόλλησε” την προσθήκη του κοντού. Γίνεται; Πιο πολύ έχω ιδρώσει εγώ στα παιχνίδια με την Ρεάλ και στον πρώτο τελικό από τα ξεφυσήματα, παρά ο Γκόργκι.
*Θέλω να πω ένα μπράβο στον Κόλινς που ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ και μαγκιά του, αλλά θέλω και μια απάντηση. Αυτό είναι δικαίωση για την επιλογή του ή μήπως καταδεικνύει κατάντια για το επίπεδο της εμφάνισης;
*Θέλω να “ξυπνήσει” ο Πετγουέι που ήταν σε άλλο γήπεδο και να παίζει περισσότερο από 3 λεπτά ο Παπαπέτρου. Αν κάποιος μπορεί επιτέλους να ανακόψει τα ποστ απ του Ματσιούλις, είναι αυτός.
*Θέλω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να τελειώσει ένα ματς στο ΟΑΚΑ και να ασχολούμαι με το τι έκανε ο Ολυμπιακός και όχι με τα χάλια του και με το τι δεν έκανε.
*Θέλω, όπως όλοι πιστεύω όσοι ενδιαφέρονται την ομάδα και την αγαπάνε, το πρωτάθλημα. Αν χαθεί, θα είναι η πιο αχώνευτη απώλεια από τότε που αυτή η ομάδα μας πήγε στα ουράνια.
*Θέλω οι πανηγυρτζήδες, οι αγαπητικοί αποκλειστικά της νίκης, οι “ψευτόμαγκες”, οι μπαχαλάκηδες, οι τύποι που βγαίνει αιφνιδιασμό ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ και φωνάζουν offside, να κάτσουν σπίτι τους. Θα μας κάνουν μεγάλη χάρη. Όχι τόσο σε μας, αλλά πάνω από όλα στην ομάδα που έχει ανάγκη την ηρεμία μπας και “ξυπνήσει”.
*Τρίτος τελικός 1993. Η τελευταία εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού σε τελικό. Στο ΟΑΚΑ δεν έχει κερδίσει ποτέ. Πήγαινα τρίτη γυμνασίου. Δεν είναι πολλά τα 21 χρόνια ρε μάγκες;
Πηγή: eurohoops.net
Ζορίζομαι για να παρουσιάσω ένα άρθρο που θα διέπεται από ψυχραιμία
και δεν θα επηρεαστεί από τα συναισθήματα που μου “γέννησε” ο πρώτος
τελικός και ακόμα περισσότερο η εμφάνιση – φάντασμα του Ολυμπιακού στο
ΟΑΚΑ, μια ακόμα στην μακρά λίστα των κάκιστων εμφανίσεων εκεί την
τελευταία διετία.
Με την κατάρα των τελικών, σε αυτό το γήπεδο, να συνεχίζεται και να επεκτείνεται εφιαλτικά για τους κόκκινους.
Ποτέ, μα ποτέ, δεν έχει νικήσει σε σειρά τελικών στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός και όποιος σκέφτεται, αν όχι το βράδυ της Πέμπτης, πότε, δεν έχει δα και μεγάλο άδικο. Αν και στο μπάσκετ όλα τα έχουν συμβεί, όλα γίνονται.
Ευτυχώς για μένα, παρακολούθησα τον αγώνα σε… καταστολή και με ελάχιστους σφυγμούς. Κάτι οι εικόνες και το μπασκετικό “γέμισμα” που βίωσα στο Μιλάνο με αποκορύφωμα τον φοβερό και τρομερό τελικό, κυρίως το γεγονός ότι την Πέμπτη μετακόμιζα και από τις 6 ώρα το πρωί ήμουν στο “πόδι”, ήταν στοιχεία που με βοήθησαν να δω τον αγώνα υπερβολικά ήρεμος και με προσπάθεια για να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.
Ε, αφού με τέτοια κούραση δεν με πήρε ο… ύπνος σε αυτό το παιχνίδι, δεν ανησυχώ. Μπορώ να δω οποιοδήποτε ματς μπάσκετ και να κατορθώσω να μην κοιμηθώ!
Τι ήταν αυτό το πράγμα; Η ποιότητα στα ντέρμπι αιωνίων την τελευταία διετία είναι συνολικά αρκετά κάτω από το μέσο όρο που είχαμε συνηθίσει, αλλά ο πρώτος τελικός από μπασκετικής άποψης αμιγώς για ένα ουδέτερο παρατηρητή, ήταν σκέτο έκτρωμα.
Πολύ κακό παιχνίδι ποιοτικά, μπορείς να το πεις και απαράδεκτο.
Ανάλυση – κατάρριψη λογικής
Πάμε στην ψυχοφθόρα ανάλυση… Πρώτα από όλα είδαμε για μια ακόμα φορά το ίδιο έργο. Χαμηλό σκορ, χαμηλό τέμπο, ελάχιστη δημιουργικότητα, λίγους πόντους και τον Παναθηναϊκό να κερδίζει, αυτή την φορά περισσότερο από ποτέ γιατί ήταν ανίκανος να νικήσει ο Ολυμπιακός.
Κατ’ εμέ ο πρώτος τελικός πρέπει να διαχωριστεί σε τρία διαφορετικά κομμάτια. Το ένα η πρώτη περίοδος. Ο χειρότερος Ολυμπιακός που θυμάμαι από την άνοιξη του 2011-12 κι έπειτα. Αποκαρδιωτικός, στα όρια του εξοργιστικού αν σκεφτεί κανείς πως πρέπει να έχει όλα τα κίνητρα του κόσμου, πως μόνο το πρωτάθλημα του έχει απομείνει, πως αποκλεισμένος από το φάιναλ φορ είχε πάρα πολλές μέρες να δουλέψει αγωνιστικά και πνευματικά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τους τελικούς.
Και πως ξεκίνησε ο Ολυμπιακός στους τελικούς, ενώ υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι πιο προετοιμασμένος και να στείλει μήνυμα πως ήρθε η ώρα του να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα με μειονέκτημα έδρας;
Περπατώντας! Απίστευτο. Πιο “κοιμισμένος” και από μένα που με την βοήθεια του καφέ προσπάθησα να δώσω δύο ακόμα ώρες στον οργανισμό μου.
Μιλάμε ότι η ενέργεια στην αρχή ήταν ελάχιστη. Οι κόκκινοι πήγαιναν πάντα δεύτεροι στην μπάλα, σου έδιναν την εντύπωση πως έπαιζαν σε φιλικό παιχνίδι, στην άμυνά τους έτρωγαν το ένα ποστ – απ καλάθι μετά το άλλο και στην επίθεση ήταν τραγελαφικοί.
Το κλασικό γύρω – γύρω όλοι στο ΟΑΚΑ και στην μέση ο κανένας. Το 19-6 ήταν εξόχως τιμητικό στην αυλαία του πρώτου δεκαλέπτου και είναι τυχερή η ομάδα που ο αντίπαλος ήταν και παρέμεινε “δυσκοίλιος επιθετικά” ως το τέλος. Αλλιώς, με τέτοια εικόνα και προσέγγιση στην αρχή, μια ομάδα που πετούσε “φωτιές”, ενδεχομένως θα τον διέσυρε τον Ολυμπιακό.
Το δεύτερο μέρος που κύλησε με το ίδιο μοτίβο είναι η 2η και η 3η περίοδος. Η πολύ μέτρια εμφάνιση του Παναθηναϊκού και η απίθανα άστοχη βραδιά του από το τριποντο, έδωσαν δικαίωμα και πάμπολλες ευκαιρίες στον Ολυμπιακό που συνέχιζε να είναι σκορπιοχώρι στην επίθεση, να μείνει μέσα στο παιχνίδι.
Ναι, κέρδισε σε αυτό το διάστημα με 32-35. Ε, και; Δεν συνιστά και καμία σοβαρή επιτυχία, όταν σε αυτο το κομμάτι που διήρκεσε 20 λεπτά, οι γηπεδούχοι συνέχιζαν να αστοχούν, δεν μπορούσα να βάλουν ούτε ΕΝΑ σουτ από μακριά και είχαν χαλαρά τον Ολυμπιακό στο +10 και βάλε, παίζοντας κακό μπάσκετ.
Μυστήριο
Για να φτάσουμε στο 3ο κομμάτι που διαχωρίζω. Έκανε μπαμ ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να “τελειώσει” το ματς, παρά την σταθερά αποκαρδιωτική εμφάνιση του Ολυμπιακού. Το επίπεδο ενέργειας στο παιχνίδι του μειωνόταν, τρίποντο δεν έβαζε ούτε με αίτηση – το βασικό όπλο των πράσινων σε όλες τις μεγάλες τους νίκες την τελευταία διετία, από τότε που διαφοροποίησαν άρδην το αγωνιστικό τους στιλ – και ως γνωστόν, παιχνίδι με πλάτη από το “5” δεν έχει.
Δεν διαδραμάτισε ρόλο και ο Λουκάς που μπορεί να κάνει ζημιές με τα ποστ – απ του, σουτ δεν έμπαινε, οπότε πως να σκοράρει ο Παναθηναίκός; Δεν είχε τρόπο. Βρήκε, όμως… τρόπους ο Ολυμπιακός μετά το μίνι – ξέσπασμα και το 12-0 σερί, να χάσει!
Να χαρίσει ακόμα ένα ντέρμπι στον αντίπαλό του με τρόπο ακατανόητο και “αποπνικτικό” αν σκεφτείς το πρόσφατο παρελθόν και το δεις συσσωρευτικά. Κάπως ετσι φτάσαμε στο μυθικό, στο απίστευτο 6/6 στα κρίσιμα ντέρμπι πέρυσι και φέτος, στην διετία που για μένα βλέπουμε τον χειρότερο Παναθηναϊκό της τελευταίας δεκαετίας.
Μιλάμε, κάτι παραπάνω από σεβασμό πρέπει να έχει το τριφύλλι για τον Ολυμπιακό. Κανένα λουλουδάκι, μια γλάστρα, ένα καλαθιάκι με ποτά και σοκολάτες δεν βλάπτει! Έτσι, για να μην θεωρηθεί και αχάριστος ο Παναθηναϊκός.
Αν καθίσει κανείς και δει τα 140” από το 51-53 στο τρίποντο του Λοτζέσκι, μέχρι το 59-53, θα συνειδητοποιήσει πως σαν άλλος Κολόμβος, ο Ολυμπιακός ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ξανά κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να χάσει ΚΑΙ σε αυτό το ντέρμπι και σε αυτό τον τελικό!
Οι γηπεδούχοι με 8 λεπτά χωρίς καλάθι, φορτωμένοι και με υπερβολική πίεση, πλέον, ξέχωρα από τα μπασκετικά τους προβλήματα και με 7 από τους 10 παίκτες στο ροτέισον του Αλβέρτη ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ εκτός παιχνιδιού, ΠΑΛΙ ΝΙΚΗΣΑΝ!
Τι λουλούδια και σοκολάτες, εδώ απαιτείται ένα πολύ πιο ακριβό δώρο!
Από το 51-53 και πριν σκοράρει ο Παναθηναϊκός για να ισοφαρίσει, ο Ολυμπιακός κατάφερε να χάσει 3 επιθέσεις. Έλα, όμως, που οι πράσινοι δεν σκόραραν.
Έπρεπε να βρει άλλο τρόπο η ομάδα για να χριστεί αυτόχειρας ξανά στο ΟΑΚΑ. Σε ειδική κατάσταση άμυνας και με ελάχιστο χρόνο, ο Παναθηναϊκός με μια απλή και όμορφη κομπίνα, έβγαλε τον Διαμαντίδη εντελώς μόνο του για 3. Αστόχησε.
Πάει κι αυτός ο τρόπος… Υπήρχε άλλος; Ναι, να χαθεί το ριμπάουντ! Μια ο Πρίντεζης που άργησε να πάρει θέση για το αμυντικό, μια ο Κόλινς που ξέχασε τον Ματσιούλις – γκολ φάουλ λίγο πιο πριν – συνέχισε να παλεύει ο Ολυμπιακός για να χάσει.
Παρότι οι αβλεψίες, η έλλειψη αποφασιστικότητας και τα διαδοχικά λάθη στις λεπτομέρειες ήταν γεγονός, το ματς ήταν στο 53-53 με την κατοχή στον Ολυμπιακό.
Χρειαζόταν κι άλλη προσπάθεια. Ε, έκανε δύο σερί λάθη ο Περπέρογλου, ΕΒΑΛΕ ΠΑΛΙ το κρίσιμο καλάθι ο Ματσιούλις με τον ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ τρόπο – ποστ απ από αριστερά, αριστερό λει απ – έχασε ο Σπανούλης μόνος του το τρίποντο – τελευταία ευκαιρία να πάει στο -1 η ομάδα με 10” να απομένουν και καληνύχτα σας.
Σεμιναριακού επιπέδου μάθημα και από τους δύο με τίτλο: Πως να χαρίσετε ένα τελικό. Απλά, ο
Ολυμπιακός για μια ακόμα φορά κατόρθωσε να είναι ακόμα χειρότερος στα κρίσιμα. Λες και μιλάμε για καμία ομάδα χωρίς εμπειρία, χωρίς παραστάσεις επιτυχιών, χωρίς επίγνωση της σημαντικότητας του μπρέικ στο πρώτο παιχνίδι.
Με σουίπ “καθάρισε” ο Παναθηναϊκός πέρυσι, ο Ολυμπιακός με όσα έχουν προηγηθεί έπρεπε να μασάει σίδερα και τελικά στο τέλος είχε το ντέρμπι στα χέρια του παρά την κάκιστη εμφάνιση και έλιωσε σαν… καραμέλα.
Με την “καραμέλα” της διαιτησίας που πολλές φορές έχει γεύση και ουσία, να ΜΗΝ υφίσταται. Μιλάμε για την χαμένη ευκαιρία των 0 δικαιολογιών. Όχι μια, ούτε μισή δεν υπάρχει.
Λιγότερος κόσμος από ποτέ, πολύ καλή διαιτησία, ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ Παναθηναϊκός που θυμάμαι σε τελικό στο ΟΑΚΑ από το 2000 και μετά – τουλάχιστον – αλλά είπαμε.
Παρότι ήταν πραγματικά δύσκολο, ο Ολυμπιακός ανακάλυψε τους τρόπους να χάσει. Αυτή την φορά ήταν ήθελε μεγάλη προσπάθεια για να τα “καταφέρει”.
Κι, όμως, τα κατάφερε
Έχασε από μια ομάδα που…
Αποσυνδέστε από τη μνήμη σας το τελικό σκορ και διαβάστε από ποια εμφάνιση αντιπάλου ομάδας έχασε ο Ολυμπιακός σε μια αναμέτρηση που θεωρητικά πήγε “ορκισμένος” για να την κερδίσει.
ΈΧΑΣΕ από την ομάδα που τα τελευταία δύο χρόνια σε ΟΛΕΣ τις μεγάλες της νίκες έχει ως “όπλο” τα τρίποντα και αυτή την φορά σούταρε με το μη ρεαλιστικό 1/20. Ναι, ο Παναθηναϊκός είχε 5% στα τρίποντα και κέρδισε!!!!!!!!
ΈΧΑΣΕ από μια ομάδα που είχε σε 40 λεπτά 8 ασίστ και 11 λάθη!
ΈΧΑΣΕ από ένα αντίπαλο που σε 30 λεπτά (μετά την πρώτη περίοδο) έβαλε μέσα στην έδρα του 40 πόντους.
ΈΧΑΣΕ με τον Παναθηναϊκό να παίρνει από τους Φώτση, Κάρι, Μπράμο, Ούκιτς, Ράιτ (τους 5 από τους 10 που έπαιξαν δηλαδή) 8 πόντους συνολικά!!!
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ από όλα για μένα; Πάλι έχασε από τον Λεμπρόν… Ματσούλις! Ε, όχι πάλι από τον ίδιο παίκτη με τον ίδιο τρόπο. Καταντάει γραφικό πλέον.
ΛΕΓΑΜΕ οι κακομοίρηδες όταν στον ημιτελικό κυπέλλου ο Ολυμπιακός πάλι είχε βρει τον τρόπο να ηττηθεί στο ΟΑΚΑ και να χάσει τον πρώτο τίτλο της σεζόν από ένα κάκιστο και ανασφαλή Παναθηναϊκό, πως αυτή πρέπει να είναι η τελευταία φορά που θα χαθεί ντέρμπι από τα ποσταρίσματα του Ματσιούλις.
Που να ξέραμε πως θα φτάσουμε 22 του Μάη και στον πρώτο τελικό ο Παναθηναϊκός θα σέρνεται (ο Ολυμπιακός σχεδόν πάντα σέρνεται στο ΟΑΚΑ, οπότε δεν συνιστά πια είδηση) και θα νικήσει ΠΑΛΙ ΛΟΓΩ Ματσιούλις!
Είναι εξοργιστικό όχι απλά πως τον κράτησε αλλά έβαλε ΤΟ ΙΔΙΟ καλάθι 46”! Τρίπλα, κώλο, τρίπλα, κώλο, λει απ και ο Ντάνστον από πίσω να… ρεμβάζει αντί να πάει στην βοήθεια.
Είναι να απορείς πραγματικά.
Τι δούλευαν ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΜΗΝΑ ρε παιδιά στην προπόνηση ενόψει των τελικών; Τι;
ΑΚΟΜΑ χειρότερος ο Ολυμπιακός από τα προηγούμενα παιχνίδια ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους τομείς.
Αυτό που δεν χωνεύεται με τίποτα είναι πως η προσπάθεια να χάσει… δικαιώθηκε με τον Παναθηναϊκό να είναι πραγματικά αποκαρδιωτικός.
Είμαι 100% σίγουρος και έχω φίλους μπασκετικούς Παναθηναϊκούς πως οι ίδιοι δεν άντεχαν να βλέπουν το μπάσκετ που παρουσίαζε η ομάδα τους και όταν τελείωσε η αναμέτρηση πραγματικά θα προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν πως κέρδισαν – και – αυτό το ματς.
Συνειδητοποιούμε, λοιπόν, εμείς πως ήταν ο Ολυμπιακός;
Λίγα, έχει συνέχεια
Αν ο Ολυμπιακός χάσει ξανά το πρωτάθλημα από αυτό τον Παναθηναίκό, θα μιλάμε για παταγώδη αποτυχία.
Μόλις τελειώσουν οι τελικοί θα γίνει η αποτίμηση της σειράς, αλλά και της σεζόν. Με την υποσημείωση πως ο Παναθηναίκός έχει πάρει όλα τα πρωταθλήματα από το 1998 κι έπειτα με εξαίρεση το 2002 και το 2012 (κάθε δέκα χρόνια…) και πως ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι του 2012 ήταν ΈΤΗ ΦΩΤΟΣ μπροστά από τον αντίπαλό του σε κορμό, ποιότητα, ετοιμότητα.
Θέλω να είμαι δίκαιος και ειλικρινής.
Είμαι πολύ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ για όσα μου χάρισε αυτή η ομάδα στην Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια. Θα τους ευγνομονώ μια ζωή και κρατάω μέσα μου ανεξίτηλες τις εικόνες. Πιστεύω θα ζήσουμε κι άλλες.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ, όμως, το λέω και το νιώθω που με σημείο εκκίνησης το καλοκαίρι του 2012 ο Παναθηναϊκός (αυτός ο Παναθηναϊκός, όχι οι ομαδάρες που διέθετε άλλες σεζόν) έχει τον Ολυμπιακό στο 6/6, του έχει πάρει 3/3 τίτλους και πάει για το 4/4.
Ντρέπομαι και είμαι απόλυτα ανίκανος μπροστά σας, για να το εξηγήσω μπασκετικά.
Όπως δεν μπορώ να βρω εξήγηση – ούτε όσοι προπονητές έχω ρωτήσει – για την ανατροπή στον τελικό της Κωνσταντινούπολης και πιστεύω πως δεν υπάρχει, ούτε για αυτό το παρατεταμένο ΧΑΛΙ ΜΑΥΡΟ στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό δύναμαι να παρουσιάσω μια επαρκή εξήγηση.
Απλά, δεν εξηγείται.
Πινελιές του μυαλού
Δεν θα μπω στην διαδικασία της ατομικής κριτικής μετά από μια τόσο τραγική εμφάνιση. Απλά θα γράψω τι πρέπει να δούμε από εδώ και πέρα, σε μια υπόθεση εργασίας κατάκτησης του τίτλου από τον Ολυμπιακό. Κάποιες αναφορές μόνο.
*Τον κόουτς Μπαρτζώκα πιο ήρεμο στον πάγκο, να καταναλώνει την ενέργειά του σε σκέψη, αντίδραση και ουσιαστικά ΒΟΗΘΕΙΑ και προσανατολισμούς για τους παίκτες και την ομάδα μέσα στο γήπεδο. Το να βλέπω ξανά τον Ολυμπιακό να είναι συνονθύλευμα και να μην βλέπεται σε ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό και τον Μπαρτζώκα να αναλώνεται σταθερά σε χειρονομίες και διαμαρτυρίες προς πάσα κατεύθυνση, με κουράζει απόλυτα πια.
*Θέλω να δω τον Βασίλη Σπανούλη να κάνει επιτέλους ευρωπαϊκές εμφανίσεις και να δείχνει απέναντι στον Παναθηναϊκό το αληθινό πρόσωπο του ηγέτη που έχουμε αγαπήσει. Τώρα τον χρειάζεται ο Ολυμπιακός. Το θέλει κι αυτός όσο κανείς το πρωτάθλημα. Να βρει τρόπο απλά να είναι ο εαυτός του σε αυτές τις μάχες. Το “χρωστάει” σε όσους αγαπάνε αληθινά τον Ολυμπιακό και τον ίδιο , αλλά ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ στον εαυτό του. Τα ίδια ισχύουν πάνω – κάτω και για τον Πρίντεζη.
*Θέλω να εμφανιστούν ο Μάντζαρης και ο Σλούκας.
*Θέλω να καταλάβω γιατί αποκτήθηκε ο Σερμαντίνι με τόσα πολλά χρήματα για 3 μήνες – ελεύθερος μόλος τελειώσει η σεζόν – και “κόλλησε” την προσθήκη του κοντού. Γίνεται; Πιο πολύ έχω ιδρώσει εγώ στα παιχνίδια με την Ρεάλ και στον πρώτο τελικό από τα ξεφυσήματα, παρά ο Γκόργκι.
*Θέλω να πω ένα μπράβο στον Κόλινς που ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ και μαγκιά του, αλλά θέλω και μια απάντηση. Αυτό είναι δικαίωση για την επιλογή του ή μήπως καταδεικνύει κατάντια για το επίπεδο της εμφάνισης;
*Θέλω να “ξυπνήσει” ο Πετγουέι που ήταν σε άλλο γήπεδο και να παίζει περισσότερο από 3 λεπτά ο Παπαπέτρου. Αν κάποιος μπορεί επιτέλους να ανακόψει τα ποστ απ του Ματσιούλις, είναι αυτός.
*Θέλω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να τελειώσει ένα ματς στο ΟΑΚΑ και να ασχολούμαι με το τι έκανε ο Ολυμπιακός και όχι με τα χάλια του και με το τι δεν έκανε.
*Θέλω, όπως όλοι πιστεύω όσοι ενδιαφέρονται την ομάδα και την αγαπάνε, το πρωτάθλημα. Αν χαθεί, θα είναι η πιο αχώνευτη απώλεια από τότε που αυτή η ομάδα μας πήγε στα ουράνια.
*Θέλω οι πανηγυρτζήδες, οι αγαπητικοί αποκλειστικά της νίκης, οι “ψευτόμαγκες”, οι μπαχαλάκηδες, οι τύποι που βγαίνει αιφνιδιασμό ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ και φωνάζουν offside, να κάτσουν σπίτι τους. Θα μας κάνουν μεγάλη χάρη. Όχι τόσο σε μας, αλλά πάνω από όλα στην ομάδα που έχει ανάγκη την ηρεμία μπας και “ξυπνήσει”.
*Τρίτος τελικός 1993. Η τελευταία εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού σε τελικό. Στο ΟΑΚΑ δεν έχει κερδίσει ποτέ. Πήγαινα τρίτη γυμνασίου. Δεν είναι πολλά τα 21 χρόνια ρε μάγκες;
Πηγή: eurohoops.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου