Ρούχα μαζί που πλύθηκαν….

Του Μιχάλη Στεφάνου
 

Κανένα παιχνίδι μπάσκετ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί. Μπορεί να αναμένεις κάποια πράγματα βάσει των όσων γνωρίζεις για τις δύο ομάδες, μπορεί να προβλέπεις την τακτική που θα ακολουθήσουν, μπορεί να διακρίνεις τα υπέρ και τα κατά του ενός έναντι του άλλου, τον βαθμό κούρασης και το επίπεδο φόρμας τους, όμως ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς θα κυλήσει ένα 40λεπτο.

 

Υπάρχουν κάποιες ειδικές, μεμονωμένες και εντελώς διαφορετικές από παιχνίδι σε παιχνίδι καταστάσεις, που είναι πιθανό να επηρεάσουν την τύχη του αποτελέσματος. Οι λεγόμενοι αστάθμητοι παράγοντες, που κάνουν κάθε ματς μοναδικό. Είτε πρόκειται για τα ακραία ποσοστά ευστοχίας ή αστοχίας στα ελεύθερα σουτ, είτε για την ασυνήθιστα καλή ή κακή απόδοση κάποιων παικτών, είτε για την απρόσμενα μεγάλη ή μικρή συμμετοχή τους. Για παράδειγμα η εξαιρετική παρουσία του Γιάνκοβιτς ήταν ένα πολύτιμο “εξτραδάκι” για τον ΠΑΟ, ενώ η καθήλωση του Μάντζαρη στον πάγκο λόγω… υπερφόρτωσης με φάουλ, κόστισε φοβερά στον Ολυμπιακό. Σοβαρό ρόλο, επίσης, είναι πιθανό να παίξουν η διαιτησία, ο εκνευρισμός και η συμπεριφορά της εξέδρας.

Αν κάποιος δει τη γενικότερη εικόνα του χθεσινού τέταρτου τελικού δεν έχει παρά να παραδεχτεί ότι ο Παναθηναϊκός ήταν ανώτερος στην μεγαλύτερη διάρκεια του. Ειδικά το πρώτο ημίχρονο ήταν ίσως το καλύτερό των πράσινων σε όλη τη σεζόν. Έλεγξαν απόλυτα τον ρυθμό, εγκλώβισαν τον Ολυμπιακό με την αμυντική τακτική τους και έβαλαν μεγάλα σουτ φτάνοντας τους 43 πόντους. Στην επανάληψη οι ερυθρόλευκοι έβγαλαν ενέργεια, πάλεψαν (πολλές φορές με λάθος τρόπο) και τελικά έφτασαν από το πουθενά να διεκδικούν μια ολική ανατροπή.

Βάσει, λοιπόν, συνολικής απόδοσης ο Ολυμπιακός ηττήθηκε γιατί παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων σε μια αναμέτρηση τίτλου μέσα στο σπίτι του. Έβλεπε μπροστά του την φιέστα και αγνοούσε την μάχη. Οι παίκτες του πίστεψαν ότι με το διπλό στο ΟΑΚΑ είχε τελειώσει η δουλειά, παραβλέποντας ότι απέναντί τους είχαν μια ομάδα με ισχυρή προσωπικότητα, που έχει μάθει να διεκδικεί ό,τι της αναλογεί, πάντα κάτω από ιδανικές για εκείνη συνθήκες. Οι πράσινοι δεν ξεκινούν ποτέ από την ίδια αφετηρία με τον Ολυμπιακό, διότι γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι δεν έχουν ανησυχούν για… τίποτε άλλο, πέραν της απόδοσής τους.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, εκμεταλλεύτηκε άριστα τη νευρικότητα, την βιασύνη και το θολωμένο μυαλό των ερυθρόλευκων, αλλά επειδή στην πραγματικότητα δεν διαθέτει καλύτερη ομάδα απ’ αυτούς, απέτυχε να τελειώσει το παιχνίδι ακόμη κι όταν όλοι το θεωρούσαν τελειωμένο. Το …απονενοημένο διάβημα των Πειραιωτών με μπροστάρη τον Σλούκα, είχε αποτέλεσμα κι έτσι ξαφνικά, φτάσαμε στο τελευταίο λεπτό με τον Ολυμπιακό να διεκδικεί ακόμα και τη νίκη! Γεγονός, που έπιασε απροετοίμαστους τους πάντες. Από κάποιους οπαδούς των γηπεδούχων που είχαν αρχίσει να κατευθύνονται προς την έξοδο, μέχρι και τους ρέφερι, που σε καμία περίπτωση δεν περίμεναν ότι θα χρειαστεί τελικά να πάρουν τόσο κρίσιμες αποφάσεις στο φινάλε.

Ίσως εδώ θα πρέπει να πούμε ότι οι έμπειροι διαιτητές δεν εκτίθενται εύκολα. Αφήνουν πάντα την ροή του αγώνα να μοιράσει τις εντυπώσεις και παρεμβαίνουν πολύ συγκεκριμένα. Μπορεί να σφυρίξουν ακόμη και… κόντρα την ομάδα που θέλουν να ευνοήσουν, σε χρονικό σημείο, φυσικά, που είτε δεν έχει ανάγκη την προστασία, είτε δεν διακυβεύεται το αποτέλεσμα (π.χ. πρώτο ημίχρονο). Με αυτή την τακτική καταφέρνουν να παρέμβουν στο τελικό αποτέλεσμα (ή και να το κρίνουν), χωρίς ωστόσο να έχουν δώσει στον νικητή περισσότερα σφυρίγματα από ό,τι στον ηττημένο. Και έρχονται μετά οι… αναλύσεις και σου λένε ότι λάθη έγιναν εκατέρωθεν, “ξεχνώντας” να αναφέρουν πόσο επηρέασε την έκβαση του αγώνα το καθένα απ’ αυτά.

Στο τελευταίο λεπτό του αγώνα υπήρξαν αποφάσεις (ή μη αποφάσεις) που έδειξαν την πρόθεση των διαιτητών να διευκολύνουν την επικράτηση του Παναθηναϊκού. Οι πράσινοι ίσως και να κέρδιζαν χωρίς αυτά, όμως όσο υπάρχει ζωή στο παιχνίδι η κάθε ομάδα δικαιούται να εξαντλήσει τις πιθανότητες της για νίκη όσο άσχημα κι αν έχει της έχει πάει η βραδιά. Δουλειά των διαιτητών δεν είναι να αποδώσουν “μπασκετική δικαιοσύνη”, αλλά να ακολουθήσουν το γράμμα του κανονισμού από το 1′ μέχρι το 40′.

Δυστυχώς στο ΣΕΦ δεν το έκαναν. Κυρίως στο τελευταίο λεπτό, στο διάστημα δηλαδή που αποφασίστηκε τελικά η τύχη του αγώνα. Το ότι στα 56” ο Ντάνστον δεν κερδίζει φάουλ όταν αναγκάζεται να σκοράρει χρησιμοποιώντας μόνο το ένα χέρι επειδή το άλλο είναι κλειδωμένο από τον Ούκιτς, δεν είναι απλό λάθος. Το ότι στα 22” δεν σφυρίζεται φάουλ στον Γκίστ ο οποίος μετά τη δεύτερη χαμένη βολή “στουκάρει” πάνω στον Λοτζέσκι, δεν είναι απλό λάθος. Το ότι στα 7” δεν σφυρίζονται ούτε τα βήματα στον Διαμαντίδη, ούτε τα απανωτά φάουλ που του κάνουν οι ερυθρόλευκοι στη συνέχεια, δεν είναι με τίποτα απλό λάθος.

Εν κατακλείδι, το “όποιος δεν παίζει καλά, δεν δικαιούται δια να ομιλεί”, δεν υφίσταται. Είναι σαν να βάζεις σκούρα και λευκά μαζί στο πλυντήριο. Χρειάζεται διαχωρισμός και διαφορετική κουβέντα. Ο Ολυμπιακός πήρε το ευρωπαϊκό στην Κωνσταντινούπολη στο τελευταίο δευτερόλεπτο κόντρα σε μία ομάδα που ήταν συνολικά καλύτερη. Είχε μία και μοναδική ευκαιρία να προηγηθεί, αλλά αυτή η ευκαιρία δεν του στερήθηκε, γιατί οι διαιτητές έδωσαν το φάουλ στον Σισκάουσκας ακριβώς όταν έγινε (στα 9”). Χθες o Oλυμπιακός πέταξε πολλές ευκαιρίες να επιστρέψει στο ματς, αλλά εν μέρη του στερήθηκε η μόνη που είχε για να το πάρει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο…

ΥΓ 1. Σε πείσμα όσων έσπευσαν να απονείμουν το τρόπαιο στον Παναθηναϊκό από χθες, υπάρχει ακόμη ένα παιχνίδι. Με φαβορί τον γηπεδούχο, αλλά ανοιχτό σε κάθε αποτέλεσμα…

ΥΓ 2. Ολοι μαζί χάνουν και όλοι μαζί κερδίζουν, αλλά πάντα ο ηγέτης καρπώνεται το μεγαλύτερο μερίδιο δόξας στις επιτυχίες, και τη μεγαλύτερη ευθύνη στις αποτυχίες. Και κριτική χρειάζεται και αυτοκριτική, αλλά όχι ισοπέδωση και διαγωνισμός βλακείας.

ΥΓ 3. Στον Ολυμπιακό συμβαίνει το εξής τραγικό: Όσοι στηρίζουν την ομάδα με συνέπεια και συνέχεια παραμένουν ήρεμοι, ενώ όσοι εμφανίζονται σαν αλεξιπτωτιστές, μόνο για να πανηγυρίσουν μια πιθανή επιτυχία στην οποία δεν έχουν καμία συμβολή, νομίζουν ότι νομιμοποιούνται να διώχνουν παίκτες και προπονητές. Κούνια που τους κούναγε.

ΥΓ 4. Η μη παρουσία των παικτών του Ολυμπιακού στην εθνική είναι κάτι δυσάρεστο για το μπάσκετ, αλλά δεν προκαλεί, ούτε τρόμο, ούτε σωματικό πόνο, ούτε ψυχικά τραύματα σε κανέναν άνθρωπο. Για όσους μπερδεύονται.

πηγή: rednews.gr