Το μυαλό και η καρδιά

του Γιάννη Πρετεντέρη

Στην τελική ευθεία των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει με ένα δημοσκοπικό προβάδισμα της τάξης των 3 μονάδων - λίγο πάνω, λίγο κάτω, ανάλογα με τη δημοσκόπηση.

Υπό κανονικές συνθήκες το προβάδισμα αυτό είναι ισχυρό και δύσκολα μπορεί να καλυφθεί μέσα σε επτά ημέρες.

Ακόμη περισσότερο που η τελευταία εβδομάδα λειτουργεί συνήθως υπέρ του πρώτου κόμματος και έχει την τάση να διευρύνει και όχι να περιορίζει το προβάδισμά του.

Σε αυτή την εκλογική παράδοση υπάρχουν δύο εξαιρέσεις:

- Οι εκλογές του Απριλίου 2000, όταν η ΝΔ μπήκε στην τελευταία εβδομάδα με ένα προβάδισμα 2 - 2,5 μονάδων και ο Κ. Σημίτης το ανέτρεψε κυριολεκτικά πάνω στην κάλπη.

- Οι εκλογές του Ιουνίου 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ένα ισχνό προβάδισμα, το οποίο μετετράπη τις τελευταίες ημέρες σε καθαρή νίκη της ΝΔ με διαφορά σχεδόν 3 μονάδων.

Και οι δύο αυτές εκλογές είχαν ένα κοινό στοιχείο.

Το ζητούμενο τον Απρίλιο του 2000 ήταν η διασφάλιση της εισόδου στο ευρώ ενώ τον Ιούνιο του 2012 το ζητούμενο ήταν η διασφάλιση της παραμονής στο ευρώ. Και στις δύο περιπτώσεις οι ψηφοφόροι ψήφισαν υπέρ του ευρώ.

Θεωρητικά το ζητούμενο της επόμενης Κυριακής είναι ίδιο με αυτό του 2012. Μόνο που η κοινωνία είναι πολύ πιο κουρασμένη, αισθάνεται ότι η απειλή ενός Grexit έχει εξασθενίσει ενώ ούτε η ΝΔ κατάφερε (ως τώρα τουλάχιστον...) να δημιουργήσει μια αίσθηση κρισιμότητας και ένα αίσθημα κινδύνου.

Ενα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος (της τάξεως του 75%) δηλώνει ότι επιθυμεί «πάση θυσία» την παραμονή της χώρας στο ευρώ, ένα 60% πιστεύει ότι η χώρα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρωζώνης αλλά την ίδια στιγμή το ίδιο εκλογικό σώμα αισθάνεται ότι μια ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη βασική επιλογή του.

Με άλλα λόγια, ένα σοβαρό τμήμα των ψηφοφόρων δεν θεωρεί ότι μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» είναι ασύμβατη με το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Οχι απαραιτήτως επειδή έχουν πειστεί από τις διακηρύξεις ή τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά επειδή εκτιμούν ότι θα βρει τον τρόπο να προσαρμοστεί στο πλαίσιο αυτό.

Ακόμη και αν μοιάζει λίγο μπερδεμένη ή αντιφατική, αυτή φαίνεται να είναι η κυρίαρχη πεποίθηση του εκλογικού σώματος μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές. Είναι μια πεποίθηση που χαμηλώνει το «ρίσκο της ψήφου» και λειτουργεί αντικειμενικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη πλευρά, η ΝΔ μπορεί να μην κατάφερε ως τώρα να πείσει συνολικά για τους κινδύνους που κρύβει η ψήφος αλλά μάλλον θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει τη διάχυτη ανησυχία των πολιτών προκειμένου να ανασυντάξει την κεντροδεξιά παράταξη.

Αν δώσουμε βάση στις δημοσκοπήσεις, η ΝΔ θα έχει μάλλον καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα από το 2012, ακόμη και αν χάσει τις εκλογές, ενώ θα μπορέσει σε μεγάλο βαθμό να περιθωριοποιήσει τις κινήσεις που στην Κεντροδεξιά ή στη «Δεξιά της Δεξιάς» αμφισβήτησαν την ηγεμονία της - πλην «Χρυσής Αυγής».

Είπα «Χρυσή Αυγή».

Να ένα καλό εκλογικό μυστήριο. Το οποίο ουδόλως θα μας ενδιέφερε αν ο Γ. Παπανδρέου δεν έκανε το γνωστό απονενοημένο διάβημα που μπορεί να στοιχίσει την τρίτη θέση στο ΠαΣοΚ.

Αλλά τώρα μας ενδιαφέρει. Διότι για πρώτη φορά μπορεί το μυαλό του ψηφοφόρου να κρίνει την πρώτη θέση αλλά η καρδιά του οφείλει να χτυπάει για την τρίτη.

Ε, δεν είναι και μικρό πράγμα να έχουμε μια εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση τρίτο κόμμα στην πατρίδα μας!  

Στο όνομα του λαού!
Αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση της Θεανώς Φωτίου (μετά τον εμπρησμό των γραφείων του Αδ. Γεωργιάδη) ότι «τα γκαζάκια δεν είναι πολιτική απάντηση αλλά ο Αδωνις έχει προκαλέσει τον ελληνικό λαό».

Η υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να θεωρεί ότι ο στόχος ήταν σωστός, οι λόγοι της επίθεσης το ίδιο, απλώς επελέγη το λάθος μέσο.

Εμένα περισσότερο με εντυπωσίασε η ευχέρεια της κυρίας Φωτίου να ομιλεί εξ ονόματος του ελληνικού λαού και να κρίνει αυθεντικά τι τον έχει προκαλέσει.

Στη δημοκρατία όμως δεν υπάρχει μονοπώλιο εκπροσώπησης, ούτε αυθεντική ερμηνεία των απόψεων του λαού. Η κάθε Θεανώ και ο κάθε Αδωνις τον εκφράζουν ισότιμα.  

Μόνο οι βλαμμένοι με τα γκαζάκια πιστεύουν το αντίθετο.


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
πηγή: tovima.gr