Ημερολόγια Χαρμολύπης: "ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα που καθηλώνει τον αναγνώστη"

Του Κυριάκου Λαγούρου*

«Δε γίνεται να περνάμε μόνο μια φορά απ’ αυτόν τον κόσμο. Έρχεσαι και φεύγεις τελείως απροετοίμαστος», λέει ο Αποστόλης, αγαπημένος μαθητής του δασκάλου του χωριού Ασημένιου στον Έβρο και κεντρικού προσώπου του μυθιστορήματος «Ημερολόγια Χαρμολύπης» του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη (Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ).

Όντως αυτό αποδεικνύεται στα «Ημερολόγια Χαρμολύπης», όπου ο συγγραφέας παρουσιάζει ρεαλιστικότατα, αλλά ταυτόχρονα πολύ παραστατικά και σαγηνευτικά  μέσα από τις ιστορίες  διαφορετικών ανθρώπων και προσωπικοτήτων, πολλές βιωματικές καταστάσεις ενός σύγχρονου ανθρώπου, τον έρωτα,  τα διλήμματα, τις δυσκολίες που επιτείνει η οικονομική κρίση, επιχειρώντας ταυτόχρονα νοσταλγικές διηγήσεις από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Η ιστορία διαδραματίζεται στον Έβρο, όπου ο παλιός δάσκαλος του γυμνασίου έχει καλέσει τους μαθητές του για επανένωση, και τους προτρέπει να διηγηθούν μια ιστορία, είτε από τον παρελθόν είτε από το παρόν τους.

Έτσι, άλλοι θα μιλήσουν για τα παιδικά τους χρόνια στον Έβρο, άλλοι για τις εφηβικές τους περιπέτειες στην Αθήνα και άλλοι θα προτιμήσουν κάποια ιστορία από τη σύγχρονη πραγματικότητά τους, ενώ οι πιο «αρμόδιοι» από αυτούς καλούνται να μιλήσουν για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία, το ρόλο των αγορών, το ΔΝΤ και τις πιθανές λύσεις που υπάρχουν.

Προσωπικά, στο μυθιστόρημα με συγκίνησε ιδιαιτέρως, η ιστορία του μαθητή Χρήστου, με τον τίτλο «διλήμματα ζωής». Στην ιστορία αυτή ένας απελπισμένος οικογενειάρχης έχει σχεδόν εξαντλήσει την περιουσία του σε ιδιωτικές κλινικές έτσι ώστε να καταφέρει να σώσει τον 85χρονο πατέρα του από το θάνατο. Ωστόσο τα χρήματα εξαντλούνται και οι ανάγκες των παιδιών του μεγαλώνουν. Ένα Σάββατο βράδυ, ο ήρωας καταφεύγει στην εκκλησία, όπου δεν είχε πάει για πολύ καιρό, πνιγμένος από τα προβλήματα του. Την επόμενη μέρα τον ενημερώνουν ότι ο πατέρας του είναι καλά και βγαίνει από το νοσοκομείο. Η δύναμη της πίστης, όχι μόνο της θρησκευτικής, παρουσιάζεται ανάγλυφη μέσα από αυτή την ιστορία. Τίποτα δεν έχει χαθεί όσο ο άνθρωπος πιστεύει και ελπίζει. Τα πάντα χάνονται στην αντίθετη περίπτωση…

Συγκινητικότατη επίσης, είναι η ιστορία «Για την αγάπη». Ένα σ’ αγαπώ δεν φτάνει μόνο του. « Όταν αγαπάμε δεν πρέπει να παραλείπουμε να το λέμε και να το επαναλαμβάνουμε». Γι’ αυτό «κάθε φορά που το άκουγε (η γυναίκα), το ένιωθε καλύτερα. Το πίστευε περισσότερο. Ήταν ευτυχισμένη».

Κλείνοντας, θα ήθελα να σταθώ στις πληροφορίες που ο συγγραφέας δίνει σχετικά με την οικονομική κρίση (μέσω του τεχνοκράτη Αποστόλη), οι οποίες είναι πολύ χρήσιμες ώστε κάποιος που δεν είναι οικονομολόγος να αντιληφθεί καλύτερα ορισμένα χαρακτηριστικά της κρίσης, προσδίδοντας στο βιβλίο μία επιστημονική διάσταση. Πράγματι, τα «Ημερολόγια χαρμολύπης» αποτελούν ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα που κρατά καθηλωμένο τον αναγνώστη καθ΄ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσής του, ενώ ταυτόχρονα μεταδίδει μηνύματα για τη σύγχρονη ζωή αναδεικνύοντας πανανθρώπινες αξίες.

*ΚΥΡΙΑΚΟΣ Δ. ΛΑΓΟΥΡΟΣ

Φοιτητής Νομικής Σχολής

Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης