H κατάρα της Κασσάνδρας

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ο λαός ανέλαβε με θάρρος και παρρησία την ευθύνη της διαπραγμάτευσης, της σωτηρίας της χώρας, κοινώς την τύχη του. Θεωρώ ότι το έκανε έχοντας πλήρη γνώση όλων των παραμέτρων, οικονομικών, πολιτικών, πολιτισμικών. Είναι πάντως, βέβαιο, ότι πήρε τις αποφάσεις του αγνοώντας όσες Κασσάνδρες ισχυρίζονταν πως ένα «Οχι» θα οδηγούσε στην αποκοπή της χώρας από τον φυσικό της χώρο, την Ευρώπη, το κοινό νόμισμα και την κοινή πολιτική και πολιτισμική υπόσταση. Είναι η μοίρα της Κασσάνδρας από τότε που μας τη γνώρισε η αρχαία ελληνική τραγωδία. Ο θεός Απόλλων έφτυσε στο στόμα την κόρη του Πριάμου όταν αρνήθηκε να ενδώσει στις ερωτικές του προτάσεις για να την καταραστεί, με αποτέλεσμα να μην πιστεύουν τις προφητείες της οι οποίες, δυστυχώς και για τους Τρώες και για τον Αγαμέμνονα που την ηράσθη επιβεβαιώνονταν. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η αλήθεια είναι ισχυρότερη από την πειθώ, τη βασική δύναμη της δημοκρατίας.

Το σύγχρονο ελληνικό έθνος απέκτησε κράτος μέσα από μια επανάσταση. Ηταν το πρώτο έθνος-κράτος του δέκατου ένατου αιώνα και η επαναστατική νοοτροπία ήταν το θεμέλιο της εθνικής του υπόστασης. Εκτοτε η κουλτούρα της σύγκρουσης εγκαταστάθηκε ανάμεσά μας. Ετσι χωρίσαμε τον κόσμο σε «ανθέλληνες» και «φιλέλληνες», έτσι χωρίσαμε τον εαυτό μας σε «αυτόχθονες» και «ετερόχθονες», σε «καθαρευουσιάνους» και «δημοτικιστές», σε «Κωνσταντινικούς» και «Βενιζελικούς», σε «δεξιούς» και «αριστερούς». Βαυκαλιζόμαστε ότι ο εμφύλιος διχασμός είναι κάτι σαν μοίρα του ελληνισμού από την εποχή της Ιλιάδας. Είναι κι αυτό σύμπτωμα του εθνικού μας ναρκισσισμού που αποδίδει προτερήματα και ελαττώματα στους «αρχαίους ημών», κάθε συμφορά στους ξένους. Η καθαρή νίκη του «Οχι» στο χθεσινό δημοψήφισμα, ακόμη κι αν στην πλειοψηφία συγκαταλέγονται και πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, που δεν θέλουν την ελληνική απομόνωση, δημιουργεί τη δική της δυναμική.

Ας μη γελιόμαστε. Οι πολιτικές δυνάμεις που υποστήριξαν το «Οχι» θα ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα με όρους σύγκρουσης, ενδεχομένως και ρήξης, της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη. Και δεν εννοώ τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή. Αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έδειξε ότι ξέρει μόνον να διαπραγματεύεται επιτυχώς με τα αντιευρωπαϊκά αισθήματα της ελληνικής κοινωνίας η οποία, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχει επινοήσει μια νέα επανάσταση. Το χθεσινό δημοψήφισμα είναι προέκταση των εκλογών του Ιανουαρίου. Φταίει η Ευρώπη γι’ αυτό; Οσοι, όπως ο κ. Σόιμπλε, θεωρούν την Ελλάδα κακό σπυρί, έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται ικανοποιημένοι. Φταίνε πάνω απ’ όλα οι πολιτικές δυνάμεις του ευρωπαϊσμού στην Ελλάδα. Αυτοί μετέτρεψαν τη σχέση μας με την Ευρώπη σε λογιστική, αυτοί δεν μπόρεσαν να παραγάγουν φιλοευρωπαϊκή πολιτική.

Χθες κατεγράφη το αίσθημα του ελληνικού λαού. Ό, τι κι αν λέμε, η απόσταση που μας χωρίζει από την υπόλοιπη Ευρώπη μεγάλωσε. Τα καλά δημοκρατικά αισθήματα και οι ηθικολογίες περιττεύουν. Η Ελλάδα ενδιαφέρει τον υπόλοιπο κόσμο στον βαθμό που είναι μέρος του ευρωπαϊκού κορμού. Απομονωμένη, μόνη της, χωρίς τις κάμερες των διεθνών συνεργείων στο Σύνταγμα, αφημένη στην μοναξιά της, θα πρέπει να επινοήσει τρόπους για να αντέξει τον εαυτό της. Δύσκολο για μια κοινωνία που νεάζει γιατί δεν αντέχει το βάρος της πραγματικότητας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-έντυπη έκδοση