Τα κόμματα τα αόμματα

του Αντώνη Καρακούση

Παρακολουθώντας κι αξιολογώντας τη στάση των κομμάτων απέναντι στην πολυσήμαντη οικονομική και κοινωνική κρίση νοιώθει ο καθείς το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Ο ανεξάρτητος παρατηρητής αισθάνεται το κενό, τα ελλείμματα κατανόησης και μαζί τη διπλή γλώσσα των πολλών κομματικών εκπροσώπων, οι οποίοι άλλα λένε δημόσια, άλλα σκέπτονται και άλλα τελικώς πράττουν.

Η Νέα Δημοκρατία μέχρι το 2009 έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να κλονίσει τη θέση της χώρας και τώρα κηρύττει κάθε λίγο την ανάπτυξη, παραβλέποντας το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας, χωρίς τον έλεγχο του οποίου θα οδεύσουμε προς την διεθνή απομόνωση και την οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση. Ο κ. Σαμαράς επιχειρεί κατά καιρούς συμβιβασμούς, αλλά πάντα ατελείς, χωρίς διάρκεια, χωρίς σταθερότητα, με σκοπό και στόχο την εξουσία, που για την ώρα τίποτε δεν εγγυάται και κανέναν δεν πείθει ότι μπορεί να είναι αποτελεσματική και λυτρωτική για τη χώρα.

Το ΠαΣοΚ από την άλλη πλευρά, αφού χάθηκε στις προ του 2009 υποσχέσεις και του πήρε καιρό να συμβιβασθεί με το βάθος και την έκταση του οικονομικού προβλήματος της χώρας, σήμερα παλεύει κλονισμένο για τη συνοχή και την ενότητά του, δεν μπορεί να αφοσιωθεί στο πρόβλημα της χώρας καθώς έχει το μυαλό του αλλού.Την Τρίτη πάλευε ίσα με δέκα ώρες για να βρουν τα στελέχη του άκρη αν θα μείνουν με τον Παπανδρέου ή θα πάνε για άλλα. Μέχρι να ξεκαθαρίσουν τι θέλουν, η Ελλάδα μπορεί να έχει χάσει τα αυγά και τα καλάθια.

Το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη επίσης μόλις ένιωσε φθορά, κυριεύτηκε από τον τυχοδιωκτισμό που από την ίδρυσή του το χαρακτηρίζει. Και τώρα ψάχνει εύσχημο τρόπο να διαφύγει, να επανέλθει στης καταγγελίας τον χορό, τον οποίο θεωρεί πιο αποδοτικό.

Αλλά και οι άλλοι της Αριστεράς δεν πάνε πίσω. Ελκονται κι αυτοί από τα αγαθά της καταγγελίας και της αντιπολίτευσης την γοητεία. Ωστόσο αν δεν περιγράψουν το κόστος της άλλης λύσης που προπαγανδίζουν, αν δεν αναγνωρίσουν τους κινδύνους της άλλης επιλογής και δεν δηλώσουν καθαρά και ξάστερα στον ελληνικό λαό το κόστος της απομόνωσης και το βάρος της αυτάρκειας, τότε πρόσκαιρα θα είναι το όποια οφέλη και εν τω μεταξύ η χώρα θα έχει βυθισθεί, θα έχει χαθεί μέσα σε ένα παιγνίδι άκαιρων επιδιώξεων και αστόχαστων επιλογών.

Μια απλή καταγραφή καταδεικνύει το κενό και αναδεικνύει όπως είπαμε το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Οσο η πολιτική δεν υπερβαίνει τον εαυτό της, θα χάνει και θα χάνεται. Και βεβαίως δεν θα λύνει το πρόβλημα. Αντιθέτως θα το οξύνει, θα το επιτείνει, επιτρέποντας στους οριζόμενους από το σύνδρομο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας να πανηγυρίζουν...

πηγή: tovima.gr