Του Κωνσταντίνου Κόλμερ
Όταν ο Ιωσήφ Στάλιν ήθελε ν’ αποσυμπιέσει τηνυπερθερμασμένη σοβιετική οικονομία, άλλαζε το νόμισμά της. Έβγαζε ένα καινούριο ρούβλι κι έτσι οι αποταμιεύσεις, σε παλαιά ρούβλια, έχαναν μέγα μέρος της αγοραστικής των δυνάμεως.
Τη χονδροειδή αυτή μέθοδο ακολούθησε ο Κώστας Σημίτης το 2001 και η κυβέρνησις Γιώργου Παπανδρέου αντικατέστησε, το 2011, με μια πιο εκλεπτισμένη μέθοδο: την επαναφορά του «πόθεν έσχες» στις λαϊκές αποταμιεύσεις, την αύξησι των «αντικειμενικών» τιμών των ακινήτων και την αναθεώρησι της βάσεως υπολογισμού του πληθωρισμού.
Ειδικότερα: Η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ) ανεκοίνωσε ότι «ο πληθωρισμός υπεχώρησε στο 4,9% (αύξησις) τον περασμένο Φεβρουάριο, από 5,2% τον Ιανουάριο 2011».
Ακόμη και αν η «σταθερότης» του πληθωρισμού θεωρηθεί ως «επιτυχία» της κυβερνήσεως –παρότι ο ελληνικός πληθωρισμός είναι τριπλάσιος του μέσου όρου της Ευρωζώνης–, η πραγματική επιτάχυνσίς του είναι ανησυχητική.
Οι τιμές των υγρών καυσίμων, η ενέργεια, τα ασφάλιστρα, τα ποτά, τα τρόφιμα και τα νωπά λαχανικά αυξήθησαν από 10% έως 42% μέσα τον Ιανουάριο του 2011! Ειδικότερα, η βενζίνη έφθασε το 1,7 ευρώ το λίτρο, από 1,2 πέρσι αντιστοίχως – ήτοι 40% αύξησις εντός 12μήνου! Πώς, εν τοιαύτη περιπτώσει, ο πληθωρισμός ήταν «σταθερός», ως ισχυρίζεται η ΕΛΣΤΑΤ, ή και «μειώθηκε» το Φεβρουάριο;
Οι μεγάλες αυξήσεις σε 31 από 35 αγαθά και υπηρεσίες του δείκτου τιμών καταναλωτού αντεσταθμίσθησαν από μειώσεις των τελών κυκλοφορίας, των ενδυμάτων και φαρμάκων, που βεβαίως δεν είναι επαναλαμβανόμενες – ως, λόγου χάρη, η αγορά βενζίνης ή πετρελαίου θέρμανσης το χειμώνα, οι οποίες είναι συνεχείς, επαναλαμβανόμενες και, το χειρότερο, συνεχώς ανερχόμενες.
Έως το έτος 2010, η βάσις υπολογισμού του τιμαρίθμου ήταν το 2005, εφέτος ως βάσις ελήφθησαν οι τιμές του 2009, που ήσαν πολύ ανώτερες του 2005. Ούτως, η αύξησις των τιμών παρουσιάσθη μικροτέρα της πραγματικής.
Έτερον μέσον παραπλάνησης της αποταμιεύσεως είναι οι απειλές εναντίον όσων ανέλαβαν και μετέφεραν τις καταθέσεις των στο εξωτερικό.
Με τα σημερινά, σχεδόν μηδενικά, επιτόκια καταθέσεων –κατόπιν φορολογήσεως με 15%– η μεγάλη αύξησις των τιμών κατατρώγει την αγοραστική δύναμη των αποταμιεύσεων. Η ενστικτώδης άμυνα των αποταμιευτών γίνεται στόχος αστοχημάτων της οικονομικής πολιτικής:
Αντί της ανόδου των επιτοκίων καταθέσεων –όταν μάλιστα το Δημόσιο δανείζεται με 11% στα 10ετή ομόλογα–, το υπουργείο Οικονομικών απειλεί τους αποταμιευτές που σήκωσαν τις καταθέσεις των με κυρώσεις, πρόστιμα και… δημεύσεις (!), ως δήθεν προϊόν φοροκλοπής.
Τα αποταμιεύματα έχουν φορολογηθεί ως εισόδημα και οι τόκοι των επίσης φορολογούνται (ως εκ περισσού). Επικουρικώς, διατί η «φορολογική έρευνα», που διετάχθη στις τράπεζες, αφορά μόνον στις «καταθέσεις που διέρρευσαν στο εξωτερικό» κι όχι το σύνολο των;
Μ’ άλλα λόγια, πώς οι λιμνάζουζες καταθέσεις στις τράπεζες είναι «καθαρές» και οι «διαρρέουσες» είναι προϊόν φοροδιαφυγής; Εκτός εάν η κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ κρίνει εξ ιδίων τα’ αλλότρια.
Υπάρχει και ένα τελικό ζήτημα που φανερώσει τη «σοβιετική» αντίληψι της κυβερνήσεως στο ζήτημα πληθωρισμού – αποταμιεύσεως: Όπου και να πάνε οι καταθέσεις, στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της ΕΕ –λόγου χάρη, στην Κύπρο, κλασικό προορισμό-καταφύγιο των Ελλήνων αποταμιευτών–, δεν παύουν να είναι «σε ευρώ».
Η αγοραστική των δύναμις, διά τον διαμένοντα εν Ελλάδι καταναλωτή, παραμένει αμετάβλητη. Έτερον εκάτερον, εάν φοβείται την επάνοδο στη δραχμή, ως συνιστά ο γερμανικός Τύπος, οπότε οι καταθέσεις εις ευρώ θα θεωρηθούν «ξένο συνάλλαγμα».
Η κυβέρνησις Παπανδρέου δηλώνει urbi et orbi ότι δεν είναι στις προθέσεις της να εγκαταλείψει το ευρώ. Διατί, εν τοιαύτη περιπτώσει, συμπεριφέρεται ωσάν να έχει κάτι τέτοιο κατά νου;
Η αύξησις των «αντικειμενικών τιμών» των ακινήτων αποτελεί άλλη παραπλάνησι της κοινής γνώμης.
Τη στιγμή που οι αγοραίες τιμές των ακινήτων υποχωρούν και, το χειρότερο, όταν ούτε μία πράξις μεταβιβάσεως πραγματοποιείται, είναι τουλάχιστον εξωπραγματικό νʼ αυξάνει η φορολογική επιβάρυνσις έως και 60%.
Εάν η κυβέρνησις πράγματι πιστεύει ότι υπάρχει τόση διαφορά μεταξύ αγοραίων και «αντικειμενικών» τιμών, θα έπρεπε το κράτος να προσφέρεται ν’ αγοράσει τα ακίνητα στα επίπεδα που τα τιμολογεί, οπότε, βεβαίως, η περιουσία του θα ηυξάνετο. Εντούτοις, με την πτώσι των συναλλαγών των ακινήτων, μειωμένες θα είναι οι εισπράξεις του Δημοσίου, πλην βεβαίως του φόρου ακινήτου περιουσίας, που είναι ο πλέον άδικος φόρος, ως δημεύων τʼ ακίνητα εις βάθος χρόνου.
Υπάρχουν, εντούτοις, κι άλλα «σοβιετικά» περιστατικά της κυβερνήσεως, ως ο εξωραϊσμός της αυξανομένης ανεργίας και η περιτομή (haircut) του δημοσίου χρέους.
Κατά την Εθνικοσοσιαλιστική Στατιστική Υπηρεσία, η ανεργία δεν έχει υπερβεί το 12,5% του ενεργού πληθυσμού, αλλά κατά τον ΟΑΕΔ, έφθασε τις 820.000 πρώην εργαζομένους, που σημαίνει 15% περίπου.
Κατά το νόμο Οκούν, η ανεργία γίνεται προβλέψιμος όταν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν υποχωρεί. Το τελευταίο 4μηνο του παρελθόντος έτους, το ΑΕΠ υπεχώρησε 6,6% στα χαμηλότερα επίπεδα από 10ετίας. Δεν αποκλείεται, συνεπώς, η ανεργία να υπερβεί το 15% του ενεργού πληθυσμού και να πλησιάσει το ένα εκατομμύριο ανέργους πολύ σύντομα. Υπάρχουν όμως κι άλλες αποκλίσεις.
Η στήριξις της ελληνικής οικονομίας από το ΔΝΤ έχει 3ετή διάρκεια, ενώ της ιρλανδικής 7ετή. Τυχόν παράτασίς της εξαρτάται από την αποδοχή υπό της ελληνικής κυβερνήσεως νέων περικοπών του εθνικού προϊόντος και νέες αυξήσεις φόρων.
Παράτασις σημαίνει ουσιαστικώς αναδιάταξι του εξωτερικού χρέους και, συνεπώς, αδυναμία προσφυγής της Ελλάδος στις αγορές κεφαλαίου, στο εξωτερικό.
Περικοπή του επιτοκίου ή αναδιάρθρωσις του χρέους συνεπάγεται μείωσι των… συντάξεων, κατά τον κ. Προβόπουλον, στο εσωτερικό. Αλλού όμως θα είναι οι ζημίες:
Οι ελληνικές τράπεζες είναι επιβαρυμένες με 45 δις ευρώ «τοξικά ομόλογα» του Δημοσίου.
Τα ασφαλιστικά ταμεία με 25 δις και οι ιδιωτικές εγχώριες εταιρείες περί τα 15 δις ευρώ.
Η αξία των ομολόγων στο 68% υπό το άρτιον και η διάρκειά των δεν υπερβαίνει την 5ετία.
Αναδιάρθρωσις συνεπάγεται καταστροφή του τραπεζασφαλιστικού συστήματος της χώρας.
Το δάνειο «σωτηρίας» των 110 δις ευρώ (30 δις από το ΔΝΤ) δεν πρόκειται να σώσει τις τράπεζες, όπως και το συνολικό δημόσιο χρέος πέρσι στα 451 δις ευρώ δεν είναι αδύνατον να αποπληρωθεί εντός της προσεχούς 5ετίας που λήγουν τα ελληνικά ομόλογα. Δηλαδή, πλήρες αδιέξοδο και ολοσχερής συγκάλυψις της πραγματικότητος υπό της παρούσης κυβερνήσεως.
Εδώ μας οδήγησε η πλήρης σοβιετοποίησις της ελληνικής οικονομίας, με την κρίσι που προεκάλεσε –βλέπε σχετικά βιβλία του γράφοντος: Ευρώ: Η γιγάντωσι της ανεργίας, εκδόσεις Κάκτος, έτος 2000 (!), Η μεγαλειώδης απάτη του ευρώ, έτος 2005, και Το Προτεκτοράτο, 2010, αμφότερα εκδόσεις Λιβάνη– και έξοδος απ’ αυτή δεν προβλέπεται, όσα τεχνάσματα κι αν μετέρχεται η κυβέρνησις.
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=14684&category_id=100
Τη χονδροειδή αυτή μέθοδο ακολούθησε ο Κώστας Σημίτης το 2001 και η κυβέρνησις Γιώργου Παπανδρέου αντικατέστησε, το 2011, με μια πιο εκλεπτισμένη μέθοδο: την επαναφορά του «πόθεν έσχες» στις λαϊκές αποταμιεύσεις, την αύξησι των «αντικειμενικών» τιμών των ακινήτων και την αναθεώρησι της βάσεως υπολογισμού του πληθωρισμού.
Ειδικότερα: Η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ) ανεκοίνωσε ότι «ο πληθωρισμός υπεχώρησε στο 4,9% (αύξησις) τον περασμένο Φεβρουάριο, από 5,2% τον Ιανουάριο 2011».
Ακόμη και αν η «σταθερότης» του πληθωρισμού θεωρηθεί ως «επιτυχία» της κυβερνήσεως –παρότι ο ελληνικός πληθωρισμός είναι τριπλάσιος του μέσου όρου της Ευρωζώνης–, η πραγματική επιτάχυνσίς του είναι ανησυχητική.
Οι τιμές των υγρών καυσίμων, η ενέργεια, τα ασφάλιστρα, τα ποτά, τα τρόφιμα και τα νωπά λαχανικά αυξήθησαν από 10% έως 42% μέσα τον Ιανουάριο του 2011! Ειδικότερα, η βενζίνη έφθασε το 1,7 ευρώ το λίτρο, από 1,2 πέρσι αντιστοίχως – ήτοι 40% αύξησις εντός 12μήνου! Πώς, εν τοιαύτη περιπτώσει, ο πληθωρισμός ήταν «σταθερός», ως ισχυρίζεται η ΕΛΣΤΑΤ, ή και «μειώθηκε» το Φεβρουάριο;
Οι μεγάλες αυξήσεις σε 31 από 35 αγαθά και υπηρεσίες του δείκτου τιμών καταναλωτού αντεσταθμίσθησαν από μειώσεις των τελών κυκλοφορίας, των ενδυμάτων και φαρμάκων, που βεβαίως δεν είναι επαναλαμβανόμενες – ως, λόγου χάρη, η αγορά βενζίνης ή πετρελαίου θέρμανσης το χειμώνα, οι οποίες είναι συνεχείς, επαναλαμβανόμενες και, το χειρότερο, συνεχώς ανερχόμενες.
Έως το έτος 2010, η βάσις υπολογισμού του τιμαρίθμου ήταν το 2005, εφέτος ως βάσις ελήφθησαν οι τιμές του 2009, που ήσαν πολύ ανώτερες του 2005. Ούτως, η αύξησις των τιμών παρουσιάσθη μικροτέρα της πραγματικής.
Έτερον μέσον παραπλάνησης της αποταμιεύσεως είναι οι απειλές εναντίον όσων ανέλαβαν και μετέφεραν τις καταθέσεις των στο εξωτερικό.
Με τα σημερινά, σχεδόν μηδενικά, επιτόκια καταθέσεων –κατόπιν φορολογήσεως με 15%– η μεγάλη αύξησις των τιμών κατατρώγει την αγοραστική δύναμη των αποταμιεύσεων. Η ενστικτώδης άμυνα των αποταμιευτών γίνεται στόχος αστοχημάτων της οικονομικής πολιτικής:
Αντί της ανόδου των επιτοκίων καταθέσεων –όταν μάλιστα το Δημόσιο δανείζεται με 11% στα 10ετή ομόλογα–, το υπουργείο Οικονομικών απειλεί τους αποταμιευτές που σήκωσαν τις καταθέσεις των με κυρώσεις, πρόστιμα και… δημεύσεις (!), ως δήθεν προϊόν φοροκλοπής.
Τα αποταμιεύματα έχουν φορολογηθεί ως εισόδημα και οι τόκοι των επίσης φορολογούνται (ως εκ περισσού). Επικουρικώς, διατί η «φορολογική έρευνα», που διετάχθη στις τράπεζες, αφορά μόνον στις «καταθέσεις που διέρρευσαν στο εξωτερικό» κι όχι το σύνολο των;
Μ’ άλλα λόγια, πώς οι λιμνάζουζες καταθέσεις στις τράπεζες είναι «καθαρές» και οι «διαρρέουσες» είναι προϊόν φοροδιαφυγής; Εκτός εάν η κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ κρίνει εξ ιδίων τα’ αλλότρια.
Υπάρχει και ένα τελικό ζήτημα που φανερώσει τη «σοβιετική» αντίληψι της κυβερνήσεως στο ζήτημα πληθωρισμού – αποταμιεύσεως: Όπου και να πάνε οι καταθέσεις, στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της ΕΕ –λόγου χάρη, στην Κύπρο, κλασικό προορισμό-καταφύγιο των Ελλήνων αποταμιευτών–, δεν παύουν να είναι «σε ευρώ».
Η αγοραστική των δύναμις, διά τον διαμένοντα εν Ελλάδι καταναλωτή, παραμένει αμετάβλητη. Έτερον εκάτερον, εάν φοβείται την επάνοδο στη δραχμή, ως συνιστά ο γερμανικός Τύπος, οπότε οι καταθέσεις εις ευρώ θα θεωρηθούν «ξένο συνάλλαγμα».
Η κυβέρνησις Παπανδρέου δηλώνει urbi et orbi ότι δεν είναι στις προθέσεις της να εγκαταλείψει το ευρώ. Διατί, εν τοιαύτη περιπτώσει, συμπεριφέρεται ωσάν να έχει κάτι τέτοιο κατά νου;
Η αύξησις των «αντικειμενικών τιμών» των ακινήτων αποτελεί άλλη παραπλάνησι της κοινής γνώμης.
Τη στιγμή που οι αγοραίες τιμές των ακινήτων υποχωρούν και, το χειρότερο, όταν ούτε μία πράξις μεταβιβάσεως πραγματοποιείται, είναι τουλάχιστον εξωπραγματικό νʼ αυξάνει η φορολογική επιβάρυνσις έως και 60%.
Εάν η κυβέρνησις πράγματι πιστεύει ότι υπάρχει τόση διαφορά μεταξύ αγοραίων και «αντικειμενικών» τιμών, θα έπρεπε το κράτος να προσφέρεται ν’ αγοράσει τα ακίνητα στα επίπεδα που τα τιμολογεί, οπότε, βεβαίως, η περιουσία του θα ηυξάνετο. Εντούτοις, με την πτώσι των συναλλαγών των ακινήτων, μειωμένες θα είναι οι εισπράξεις του Δημοσίου, πλην βεβαίως του φόρου ακινήτου περιουσίας, που είναι ο πλέον άδικος φόρος, ως δημεύων τʼ ακίνητα εις βάθος χρόνου.
Υπάρχουν, εντούτοις, κι άλλα «σοβιετικά» περιστατικά της κυβερνήσεως, ως ο εξωραϊσμός της αυξανομένης ανεργίας και η περιτομή (haircut) του δημοσίου χρέους.
Κατά την Εθνικοσοσιαλιστική Στατιστική Υπηρεσία, η ανεργία δεν έχει υπερβεί το 12,5% του ενεργού πληθυσμού, αλλά κατά τον ΟΑΕΔ, έφθασε τις 820.000 πρώην εργαζομένους, που σημαίνει 15% περίπου.
Κατά το νόμο Οκούν, η ανεργία γίνεται προβλέψιμος όταν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν υποχωρεί. Το τελευταίο 4μηνο του παρελθόντος έτους, το ΑΕΠ υπεχώρησε 6,6% στα χαμηλότερα επίπεδα από 10ετίας. Δεν αποκλείεται, συνεπώς, η ανεργία να υπερβεί το 15% του ενεργού πληθυσμού και να πλησιάσει το ένα εκατομμύριο ανέργους πολύ σύντομα. Υπάρχουν όμως κι άλλες αποκλίσεις.
Η στήριξις της ελληνικής οικονομίας από το ΔΝΤ έχει 3ετή διάρκεια, ενώ της ιρλανδικής 7ετή. Τυχόν παράτασίς της εξαρτάται από την αποδοχή υπό της ελληνικής κυβερνήσεως νέων περικοπών του εθνικού προϊόντος και νέες αυξήσεις φόρων.
Παράτασις σημαίνει ουσιαστικώς αναδιάταξι του εξωτερικού χρέους και, συνεπώς, αδυναμία προσφυγής της Ελλάδος στις αγορές κεφαλαίου, στο εξωτερικό.
Περικοπή του επιτοκίου ή αναδιάρθρωσις του χρέους συνεπάγεται μείωσι των… συντάξεων, κατά τον κ. Προβόπουλον, στο εσωτερικό. Αλλού όμως θα είναι οι ζημίες:
Οι ελληνικές τράπεζες είναι επιβαρυμένες με 45 δις ευρώ «τοξικά ομόλογα» του Δημοσίου.
Τα ασφαλιστικά ταμεία με 25 δις και οι ιδιωτικές εγχώριες εταιρείες περί τα 15 δις ευρώ.
Η αξία των ομολόγων στο 68% υπό το άρτιον και η διάρκειά των δεν υπερβαίνει την 5ετία.
Αναδιάρθρωσις συνεπάγεται καταστροφή του τραπεζασφαλιστικού συστήματος της χώρας.
Το δάνειο «σωτηρίας» των 110 δις ευρώ (30 δις από το ΔΝΤ) δεν πρόκειται να σώσει τις τράπεζες, όπως και το συνολικό δημόσιο χρέος πέρσι στα 451 δις ευρώ δεν είναι αδύνατον να αποπληρωθεί εντός της προσεχούς 5ετίας που λήγουν τα ελληνικά ομόλογα. Δηλαδή, πλήρες αδιέξοδο και ολοσχερής συγκάλυψις της πραγματικότητος υπό της παρούσης κυβερνήσεως.
Εδώ μας οδήγησε η πλήρης σοβιετοποίησις της ελληνικής οικονομίας, με την κρίσι που προεκάλεσε –βλέπε σχετικά βιβλία του γράφοντος: Ευρώ: Η γιγάντωσι της ανεργίας, εκδόσεις Κάκτος, έτος 2000 (!), Η μεγαλειώδης απάτη του ευρώ, έτος 2005, και Το Προτεκτοράτο, 2010, αμφότερα εκδόσεις Λιβάνη– και έξοδος απ’ αυτή δεν προβλέπεται, όσα τεχνάσματα κι αν μετέρχεται η κυβέρνησις.
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=14684&category_id=100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου